Ενα ατέλειωτο πάρτι ασυδοσίας και παρανομίας φαίνεται να εξελίσσεται κατά το ελληνικό θέρος στις παραλίες. Φέτος όμως έφτασε σε ακραία σημεία. Και αυτό δεν είναι απλώς χαρακτηριστικό των γνωστών προορισμών όπως η Μύκονος ή η Ρόδος μα εξαπλώνεται και σε λιγότερο γνωστές τοποθεσίες της χώρας. Οι πλωτές ξαπλώστρες, τα παράνομα πάρτι, οι καταπατήσεις του αιγιαλού που μοιάζουν να είναι αμετάβλητο καθεστώς, διαμορφώνουν έναν χάρτη συνεχούς παραβατικότητας που όχι απλώς καταργεί κάθε έννοια δημόσιου χώρου ή των εργασιακών δικαιωμάτων μα και δυναμιτίζει την εικόνα του εξαγώγιμου τουριστικού προϊόντος μας. Τα πολλά τελευταία περιστατικά ανομίας κάνουν πιο επιτακτική μια αναπλαισίωση αλλά και μια αυστηροποίηση των ελέγχων στα επίμαχα μέρη.

Ο Τουρισμός λέμε συχνά και δικαίως εν μέρει είναι η «βαριά βιομηχανία μας». Αυτό δεν σημαίνει όμως πως δεν έχει εύθραυστες διαστάσεις ή πως δεν πρέπει να οριοθετείται από κανόνες και νόμους. Οι όροι που επιτακτικώς πρέπει να μπουν, θα είναι προστατευτικοί για τη συνέχιση της αναπτυξιακής δυναμικής στο εν λόγω πεδίο αλλά και προϋπόθεση για να μη βιώσουμε άμεσα έναν κύκλο περιδίνησης.

Η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης και της Δικαιοσύνης, η σύμπραξη με τον πρώτο και τον δεύτερο βαθμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αλλά και με τις εκάστοτε τοπικές κοινωνίες και φορείς, μπορούν να αποτελέσουν ένα δίχτυ προστασίας και περαιτέρω διεύρυνσης του τουριστικού προϊόντος με ταυτόχρονη προστασία της ίδιας της ταυτότητας της χώρας μας.