«Ο Μότσαρτ με κράτησε στη μουσική όταν ήθελα να φύγω»

Λίγο πριν «συναντηθούμε» στα παράθυρα του Zoom – εκείνος από το Παρίσι – διαβάζω για άλλη μια φορά σε ένα παλιό δημοσίευμα της «Gaurdian» το τραύμα που τον σημάδεψε στην ηλικία των 9 ετών. Οταν η δασκάλα του πιάνου τον είχε διώξει από τη σχολή και ο πατέρας του απαίτησε αμέσως από τον εσωστρεφή γιο του να πάρει χάπια και να αυτοκτονήσει. Ο Lang Lang έτρεξε στο μπαλκόνι του οικογενειακού σπιτιού στο Πεκίνο για να γλιτώσει από τη μανία του πατέρα του, ο οποίος ακούστηκε να του λέει: «Πήδα για να πεθάνεις». Τριάντα δύο χρόνια αργότερα όλα ανήκουν στο παρελθόν, λέει στη συνέντευξή μας, ειδικά όταν η ιδιότητα «πιανίστας-φαινόμενο» της εποχής μας φαίνεται να επισκιάζει τα πάντα σε μια διαδρομή άνω των δύο δεκαετιών. Το ερέθισμα, έτσι κι αλλιώς, είναι άλλο: η κοινή εμφάνιση με τον αρχιμουσικό Κρίστοφ Εσενμπαχ, έναν από τους μέντορές του, στη φεστιβαλική βραδιά της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών (15/7), όπου παρουσιάζονται έργα των Γκριγκ και Τσαϊκόφσκι («Συμφωνία αρ. 4 σε φα ελάσσονα»). Σε αυτές τις περιπτώσεις ξεχνιέται – έστω στιγμιαία – το φοκνερικό «Το παρελθόν δεν είναι νεκρό. Στην πραγματικότητα δεν είναι καν παρελθόν».