Για το μέλλον της ελληνικής αρχιτεκτονικής

Ας ξεπεράσουμε το κλίμα των εκλογικών αναμετρήσεων, που χαρακτηρίστηκε από αντιπαλότητες, ανελέητες κατηγορίες, απόρριψη προσώπων και απόψεων και μονόπλευρα ιδωμένες αναφορές στα πεπραγμένα, χωρίς καμιά ουσιαστική και ελπιδοφόρα ανταλλαγή απόψεων για το μέλλον. Αυτή την ατμόσφαιρα της καταστροφολογίας, άρνησης διαλόγου και διατύπωσης τεκμηριωμένων επιχειρημάτων και κοινών στόχων, που μας βάζει σε αμφιβολίες για το μέλλον, αμφισβητώντας τη σχετικά ικανοποιητική εικόνα για τον τόπο, που σταδιακά διαφαίνεται τον τελευταίο καιρό, μετά την εποχή που όλα κατέρρευσαν. Από την εποχή που βιώσαμε μια κατάσταση παρακμής, κατά την οποία δεν αντέξαμε να διατηρήσουμε τα αρχιτεκτονικά μας γραφεία, παρακολουθώντας την απόγνωση των νέων συναδέλφων που είτε εγκατέλειπαν την Ελλάδα είτε παρέμειναν στα σπίτια των γονιών τους, κάνοντας νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων ή πανωσηκώματα, με αμοιβές μικρότερες από τις οικιακές βοηθούς. Και επειδή έχω την πεποίθηση και έχει επιβεβαιωθεί ιστορικά ότι σε αυτόν τον τόπο ύστερα από κάθε καταστροφή έχουμε τη δυνατότητα και το πείσμα να αγωνιζόμαστε για το καλύτερο, άρχισα να συνειδητοποιώ τα τελευταία χρόνια ότι τα πράγματα ανακάμπτουν. Και αναφέρομαι βασικά στην αρχιτεκτονική και στο επάγγελμα του αρχιτέκτονα, που σταδιακά αποκτά μια δυναμική μέσα από την ιδιωτική πρωτοβουλία και λιγότερο από τον κρατικό μηχανισμό.