Ας θυμηθούμε την εκπληκτική απόφανση του Τόνι Τζαντ: «Οι νεκροί Εβραίοι», γράφει ο σπουδαίος ιστορικός, «αφομοιώθηκαν μετά θάνατον στις τοπικές κοινωνίες οι οποίες τους απεχθάνονταν όσο ήταν ζωντανοί». Πώς συνέβη το παράδοξο αυτό; Ισχύει τούτο και για την ελληνική περίπτωση ή αυτή συνιστά μια ακόμη «ιδιαιτερότητα» στο ευρωπαϊκό παράδειγμα; Η απάντηση (νομίζω) δίνεται με τρόπο πειστικό (και κυρίως χορταστικό ως προς την εμπειρία της ανάγνωσης) στις σελίδες του βιβλίου Το ολοκαύτωμα στην ελληνική κουλτούρα μνήμης, το οποίο και αναλύει με τρόπο υποδειγματικό την εξέλιξη του αποτυπώματος που άφησε η δολοφονία περίπου εξήντα χιλιάδων ελλήνων Εβραίων στην ελληνική κουλτούρα μνήμης, αρχής γενομένης από το 1945, όταν και άρχισε να γίνεται γνωστή η φρίκη του Ολοκαυτώματος έως τα τέλη της δεκαετίας του 1980.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή