Αυτές τις μέρες αναβιώνουν, όπως κάθε χρόνο από το 1954, τα Επιδαύρια. Ηδη έχουν φτάσει τα 69 χρόνια. Είχα την ευτυχία, κι έχω κι άλλοτε μιλήσει και γράψει γι’ αυτήν, να βρεθώ, Ρουμελιώτης εγώ, μαθητής της 7ης Γυμνασίου, πάνω στην καρότσα ενός φορτηγού με άλλους, έναν γιατρό, δυο δικηγόρους, τρεις φιλολόγους, δύο εμπόρους, καθισμένοι σε δύο τάβλες, δίκην θέσεων. Επίδαυρος μέσω Τριπόλεως, όλη η διαδρομή οδών χωρίς άσφαλτο τότε! Τότε δεν υπήρχε η σημερινή εθνική οδός, το ταξίδι γινόταν από τον Ισθμό, από τη σημερινή, χωμάτινη τότε, οδό που περνούσε από όλες τις κωμοπόλεις και τα χωριά της πελοποννησιακής ανατολικής ακτής. Υπήρχε, μάλιστα, και διακοπή της πορείας για φαγητό, αν το επιθυμούσε κανείς, μιας ώρας. Εξάλλου η εκδρομή ήταν ολοήμερη, εκκινούσες το πρωί, έβλεπες παράσταση και μετά τη λήξη, πάλι στο λεωφορείο ή το ιδιωτικό αυτοκίνητό σου (στο πάρκινγκ της Επιδαύρου ήταν πρόβλημα, αν έβρισκες τότε πενήντα ιδιωτικά οχήματα). Υπήρχαν λεωφορεία από όλη την Ελλάδα και ταξί επταθέσια! Εχω ξαναγράψει πολύ πρόσφατα γι’ αυτή την εμπειρία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή