Ανεπάρκειες και κεντροαριστερές δυσκολίες

Η διαταραχή που δημιουργείται στον «μεσαίο χώρο» δεν σχετίζεται μόνο με την – εν μέρει – κατάληψή του από τον κ. Μητσοτάκη. Σχετίζεται με την αδυναμία άρθρωσης ενός κατανοητού και προσλήψιμου κοινωνικού μηνύματος που θα διαφοροποιεί την Κεντροαριστερά από την πρακτική της κυβερνώσας Κεντροδεξιάς. Γιατί το πρόβλημα της Κεντροαριστεράς δεν είναι οι ενδο-ανταγωνισμοί, η (εν γένει εξυγιαντική) διαπάλη των κομμάτων που τη συνιστούν, όσο η ιδεολογική απίσχναση. Οι αλλεπάλληλες κρίσεις (στο οικονομικό, υγειονομικό, θεσμικό, πολιτιστικό πεδίο) επικύρωσαν μεν τη βασική σύλληψη της Κεντροαριστεράς για την ανάγκη ισχυρού κοινωνικού κράτους, μόνο που τη λειτουργία του την ανέλαβε η συντηρητική πλευρά (η οποία μάλιστα ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τη οικονομική – τουλάχιστον – κρίση). Οσο και αν η περίπλοκη έννοια του κοινωνικού κράτους έχει στενέψει αφόρητα (και με ευθύνη ενός πολυετούς, διακομματικού οικονομίστικου διεκδικητισμού) και έχει περιοριστεί στην επιδοματοκρατία, όσο και αν τα επιδόματα θεμελιώνουν μια αδρανοποιητική νοοτροπία νωθρότητας και λειτουργούν, εντέλει, αντιαναπτυξιακά, ενίοτε και εκμαυλιστικά. Ακόμα και με αυτούς τους όρους, τα επιδόματα δημιουργούν κάποια αίσθηση συμπερίληψης, κάπως καταπραΰνουν τον κοινωνικό βρασμό και εξωραΐζουν λίγο την ακρίβεια.