Τα παιδιά, πιτσιρίκια πέντε – έξι ετών, μπαινοβγαίνουν στη θάλασσα. Παίζουν, φωνάζουν, τσακώνονται, ξαναφιλιώνουν. Οι μεγάλοι λέμε τα δικά μας, τις τελευταίες μέρες κυρίως πολιτικά. Ποιος μπήκε, ποιος δεν μπήκε στη Βουλή, η κυριαρχία Μητσοτάκη, η απόσυρση Τσίπρα, τι έγραψε η μία, τι είπε ο άλλος. Τα παιδιά πιάνουν ένα – δυο ονόματα, την άλλη μέρα, την άλλη ώρα μάλλον, τα έχουν ξεχάσει. Μερικές φορές ρωτάνε, έτσι όπως ρωτάνε τα παιδιά που νοιάζονται περισσότερο να εκφράσουν την ερώτηση τους παρά να ακούσουν την απάντηση που ξέρουν ότι δεν θα πολυκαταλάβουν. Κι εγώ αναρωτιέμαι πώς καταγράφονται κάποια γεγονότα στην παιδική ηλικία. Γεγονότα σημαντικά, ιστορικά ενίοτε, αλλά «μεγαλίστικα».Τόσο κοντά τους αλλά και τόσο μακριά από τη δική τους πραγματικότητα. Τι κρατάνε, τι αφήνουν και τι ξαναβρίσκουν όταν ξανασυναντιούνται με αυτά τα γεγονότα σε μεγάλες πια ηλικίες. Θυμάμαι, για παράδειγμα, εκείνον τον Ιούλιο του 2015, τον Ιούλιο του δημοψηφίσματος και ό,τι το ακολούθησε. Τα τότε πιτσιρίκια της παρέας έπαιζαν… Ζωή Κωνσταντοπούλου. Εβαζαν, δηλαδή, την πιο τσαούσα της παρέας να τους δίνει διαταγές, να μιλάει με άγριο ύφος, εκείνα να αντιμιλούν και εκείνη να τα επαναφέρει στην τάξη. Αυτό κατάλαβαν, αυτό αναπαρήγαν.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή