Φοβού την (κυβερνητική) αλαζονεία

Το στοίχημα να διατηρήσει την επιρροή της πέραν των ορίων της Κεντροδεξιάς με εξωστρέφεια, χωρίς δισταγμό μπροστά στα δύσκολα ή πολιτική έπαρση απέναντι σε μια αποδυναμωμένη αντιπολίτευση, δίνει η κυβέρνηση, μπαίνοντας στη δεύτερη τετραετία και τυπικά μετά τις προγραμματικές δηλώσεις. Και μόνο οι μέχρι στιγμής εντολές του Κυριάκου Μητσοτάκη προς τα στελέχη του («λίγα λόγια, πολλή δουλειά», «να γίνουμε αντιπολίτευση του εαυτού μας», «δεν υποσχόμαστε θαύματα, μόνο σκληρή δουλειά και να διορθώνουμε τα λάθη μας»), μαζί με την κινητικότητα του ίδιου (μπαράζ συσκέψεων στο Μαξίμου, επισκέψεις εργασίας στα υπουργεία που θα συνεχιστούν μετά την επιστροφή του από το Βίλνιους) μαρτυρούν δύο αγωνίες του Μαξίμου. Η πρώτη είναι μια… παράταση της πολιτικής ευφορίας στα κυβερνητικά στελέχη που θα μπορούσε να οδηγήσει σε αυτάρεσκες συμπεριφορές. Η δεύτερη είναι η αδράνεια μέσα στο αλλαγμένο πολιτικό περιβάλλον, η οποία θα απειλούσε να ρίξει τον πήχη των προσδοκιών της κοινωνίας ήδη από το πρώτο καλοκαίρι της δεύτερης γαλάζιας θητείας. Οι προκλήσεις για τους κυβερνητικούς κρύβονται πίσω από την ίδια την πρωθυπουργική πεποίθηση ότι για να αλλάξει κανείς την Ελλάδα «χρειάζονται δύο τετραετίες» και ότι απαιτούνται «ευρύτερες κοινωνικές συμμαχίες». Είναι ο λόγος για τον οποίο προσωπικά ο Μητσοτάκης επιμένει να μιλάει για «μεγάλα άλματα» και να ρίχνει το βάρος της ρητορικής του στο μοίρασμα της αναπτυξιακής πίτας σε όλους.