Ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις, όταν ήταν πια δεδομένη η απουσία ενός δεύτερου μεγάλου κόμματος ικανού να λειτουργήσει σαν υπολογίσιμο αντιπολιτευτικό αντίβαρο, ο Πρωθυπουργός δεσμεύτηκε πως η κυβέρνησή του θα αντιπολιτεύεται τον εαυτό της όποτε κρίνεται επιβεβλημένο να υποδύεται τον κόντρα ρόλο. Εντάξει, κατά την ανάγνωση των προγραμματικών της δηλώσεων δεν παρουσιάστηκε τέτοια ανάγκη. Οσοι κυβερνητικοί ανέβηκαν στο βήμα, άλλωστε, φρόντισαν να αμπαλάρουν τις προεκλογικές δεσμεύσεις της ΝΔ με τα συνθήματα της δεύτερης τετραετίας για τον «πολυδύναμο εκσυγχρονισμό» των «πέντε Ελλάδων». Κι όμως, δεν ξέφυγαν από μια κοινοβουλευτική συνήθεια της παλιάς χώρας: την αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, για παράδειγμα, στη δευτερολογία του επέκρινε το περιεχόμενο της ομιλίας του μεταβατικού προέδρου της συριζαϊκής ΚΟ, ενώ σχολίασε και κάπως ειρωνικά την προηγούμενη κοινοβουλευτική εμπειρία του νεοεκλεγέντος προέδρου του ΠΑΣΟΚ με αφορμή την κεντροαριστερή πρόταση για 150.000 κοινωνικές κατοικίες – δεν του ζήτησε, δηλαδή, απλά να καταθέτει κοστολογημένες ιδέες αλλά του επισήμανε ότι «εδώ δεν είναι Ευρωβουλή».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή