Δεν μπορούν μωρέ τα παλικάρια

Οφείλω να παραδεχτώ ένα λάθος μου. Τις προάλλες, λίγο πριν από την Κυριακή των εκλογών για την ακρίβεια, είχα χαρακτηρίσει λανθασμένη την θέση του πρώην βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Κώστα Ζαχαριάδη που είχε αποκαλέσει τον Αλέξη Τσίπρα «Αρσέν Βενγκέρ». Είχα γράψει τότε πως ένας πρόεδρος κόμματος πιο πολύ από προπονητή θυμίζει πρόεδρο ποδοσφαιρικής ομάδας κι ότι ο παραλληλισμός του Τσίπρα με τον Βενγκέρ ήταν άστοχος. Αν κρίνω ωστόσο από όσα συμβαίνουν μετά τις εκλογές ο Ζαχαριάδης είχε δίκιο. Στον παράξενο κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ ο Τσίπρας αποδείχτηκε όντως περισσότερο προπονητής από πρόεδρος και η απόδειξη είναι ότι από τη στιγμή που «παραμέρισε» φάνηκε αμέσως το μεγάλο του πρόβλημα: ο Τσίπρας είχε χάσει τα αποδυτήρια. Δεν είναι απλό σχήμα λόγου και δεν το λέω γιατί αυτό χρεώνεται σε όλους τους προπονητές που φεύγουν. Το λέω γιατί είναι αλήθεια. Οταν π.χ. ο Τζανακόπουλος πλακώνεται με τον Ρήγο κι όταν η Πόπη Τσαπανίδου δεν κατεβαίνει να παίξει ο κόουτς έχει αποτύχει. Οι παίκτες του δεν σέβονται πλέον την ομάδα.