Η μεγάλη διευθέτηση

Η προαναγγελία δείχνει τολμηρή – άλλωστε ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναγνωρίζει ότι θα υπάρξουν αντιδράσεις εάν το βάθος της ελληνοτουρκικής προσέγγισης καταλήξει στη Χάγη με διευρυμένη ατζέντα, πέραν της υφαλοκρηπίδας και της οριοθέτησης των θαλάσσιων ζωνών. Το απαιτούμενο συνυποσχετικό θα περνά αναγκαστικά μέσα από την ανατροπή μιας σειράς μεταπολιτευτικών δεδομένων. Ακόμη κι αν ο ορίζοντας για μια μεγάλη συμφωνία δείχνει μακρινός – για την ακρίβεια, δεν είναι καν ορατός αυτή την ώρα -, ο Πρωθυπουργός, διαβλέποντας ότι θα σηκωθεί σκόνη που θα κρύψει τη νέα προσπάθεια, αν δεν τη ναρκοθετήσει, φρόντισε να ρίξει ήδη τους πρώτους σπόρους για μια νέα οπτική των εθνικών προτεραιοτήτων και επιδιώξεων. Σε όσους σπεύσουν να προκαταλάβουν το αποτέλεσμα με εθνεγερτήρια σαλπίσματα, εστιάζοντας σε κινδύνους απώλειας κυριαρχίας όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, ήταν περισσότερο από ποτέ σαφής: «Μπορεί μία τέτοια συμφωνία να συνεπάγεται υποχώρηση από θέσεις που αφορούν αυτή τη διαπραγμάτευση. Θέλουμε να λύσουμε αυτή τη διαφορά με όρους που θα είναι συμβατοί με την υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων. Είμαστε μακριά από το να φτάσουμε στο σημείο όπου θα παίξουν τον ρόλο τους και η Βουλή και τα κόμματα». Αρκούσε αυτή η παράγραφος για να ανοίξει μια νέα συζήτηση.