Στρατηγική επιλογή ή τακτική κίνηση;

Η ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας είναι ένα δύσκολο ταξίδι που ξεκίνησε το 1963 με την υπογραφή στην Αγκυρα της Συμφωνίας Σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Τον Μάιο του 2004, ο τότε πρωθυπουργός της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, καλεσμένος του κολεγίου St John’s της Οξφόρδης, εκφωνούσε μια ομιλία με τίτλο «Γιατί η Ευρωπαϊκή Ενωση χρειάζεται την Τουρκία». Ο Ερντογάν υποσχόταν με βεβαιότητα ότι θα έκανε τις ευρωπαϊκές αξίες «αξίες της Αγκυρας» και έστελνε ένα ελπιδοφόρο μήνυμα πως η Τουρκία θα προχωρούσε σε δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, βελτιώνοντας την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και επιτυγχάνοντας οικονομική ανάπτυξη. Κατάφερε να πείσει την Ευρωπαϊκή Ενωση και στις 3 Οκτωβρίου 2005 ξεκινούσαν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις. Λίγα χρόνια αργότερα, ένας «άλλος Ερντογάν» της εσωστρέφειας άρχισε να απομακρύνει την Τουρκία από την ΕΕ και τη Δύση γενικότερα και να την οδηγεί σε μια ιδιαίτερη ουδετερότητα και σε μια άκρως προβληματική σχέση με το ΝΑΤΟ (βλ. ρωσική εισβολή στην Ουκρανία).