Στις πηγές του τραγικού

Εχουμε στην Ελλάδα μια πρωτιά και ένα προνόμιο. Ενώ οι μετά την Αναγέννηση αιώνες κληροδότησαν στην ανθρωπότητα, εκτός των άλλων, και την τραγωδία ως δραματικό ιδίωμα, είναι ιδεολογικό λάθος των τελευταίων αιώνων να μπερδεύεται η έννοια του τραγικού και να αποδίδεται σε ό,τι έχει ακραίες μορφές σύγκρουσης στις ανθρώπινες σχέσεις. Η τραγωδία είναι από τη γέννησή της ένα μοναδικό θεατρικό ιδίωμα και, αν θέλετε, το μοναδικό από τα θεατρικά είδη που έχει να κάνει με ΜΟΡΦΕΣ. Μετά την καραντίνα που επέβαλε ο ευρωπαϊκός, δυτικός και ανατολικός μεσαίωνας στο θέατρο, ήδη από τα πρώτα τολμήματα της Αναγέννησης, έγινε μια προφανής σύγχυση στην ουσία του τραγικού. Η Ευρώπη, καταφεύγοντας σε αρχαίους μύθους, αποπειράθηκε να ανταγωνιστεί με την αρχαία αττική φόρμα και ήθος της τραγωδίας. Οι Λατίνοι, και αργότερα οι αναγεννησιακοί δραματουργοί, φιλοδόξησαν να αναστήσουν το τραγικό ήθος, καταφεύγοντας σε μύθους και ιστορίες του ευρωπαϊκού μεσαίωνα. Ο Σαίξπηρ συχνά κατέφυγε σε μεσαιωνικούς μύθους που είχαν δοκιμάσει συγγραφείς, αποσκοπώντας να προσεγγίσουν και το ύφος και το ήθος της αρχαίας αττικής παράδοσης – στην ελληνική αρχαιότητα θέατρο δημιούργησε και καλλιέργησε μόνο η Αθήνα, μια ακόμη προίκα της Δημοκρατίας. Η Σπάρτη ουδέποτε καλλιέργησε οποιαδήποτε δραματική φόρμα.