Εδώ και αρκετά 24ωρα, από τότε που γνωστοποιήθηκε η μετακίνηση του Κώστα Σλούκα στον Παναθηναϊκό, λέγονται αρκετά για τις αντιδράσεις του ερυθρόλευκου κοινού. Πως πρόκειται για φανατικούς και επίσης ότι στον σύγχρονο αθλητισμό δεν είναι λογικά όλα αυτά. Δεκτή, ασφαλώς, κάθε άποψη. Καλό όμως είναι οι πάντες να βλέπουν τη μεγάλη εικόνα. Να μην εστιάζουν στους φίλους κάθε ομάδας που νιώθουν προδομένοι. Ισως μάλιστα να μην έχουν άδικο που πληγώθηκε ο εσωτερικός τους κόσμος.

Πρώτη φορά βλέπουμε κάτι αντίστοιχο; Το 2000 και ύστερα από πέντε χρόνια στη Βαρκελώνη, ο Φίγκο αποφάσισε να μεταπηδήσει στη Μαδρίτη. Από την Μπαρτσελόνα στη Ρεάλ! Τον είπαν ή όχι «προδότη»; Ηταν ανεπιθύμητος ο πορτογάλος μέσος στην Καταλωνία; Του πετούσαν αντικείμενα, από αναπτήρες έως ό,τι μπορεί κάποιος να φανταστεί, στα πρώτα του παιχνίδια στο Καμπ Νου; Φυσικά, πολλοί εκτιμούν πως οι ισπανοί οπαδοί ή εν γένει οι φίλοι του αθλητισμού στην Ευρώπη έχουν… «άλλο επίπεδο». Δεν ξεπερνούν κάποια όρια. Λάθος. Μεγάλο λάθος. Παντού και πάντα  προκύπτουν αντιδράσεις, ενίοτε και ακραίες. Γιατί ο κόσμος δένεται με έναν εμβληματικό παίκτη, ειδικά αν αυτός κατέκτησε τίτλους, πρόσφερε και αγαπήθηκε. Αλλά στο τέλος αποδείχθηκε πως ήταν κυρίως επαγγελματίας. Λογικό.  Στον χώρο του επαγγελματισμού, ίσως και φυσιολογική να θεωρείται μια τέτοια κατάληξη.  

Ο Κώστας Σλούκας πέρασε στην άλλη πλευρά. Θέλησε να κυνηγήσει μια νέα πρόκληση στην καριέρα του, να φτάσει ψηλά και με τον Παναθηναϊκό. Εχει τα φόντα να πετύχει. Οι υπόλοιποι, ας ηρεμήσουμε. Με ψυχραιμία ας προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα. Αλλά όχι και να λέμε πως φανατικοί υπάρχουν μόνον στα μέρη μας. Οταν συμβαίνουν τέτοιου είδους μετακινήσεις, ο υδράργυρος των… οπαδών σε όλες τις χώρες ανεβαίνει. Γιατί αυτό είναι ο αθλητισμός και τα πάθη που γεννά.