Ενας αιώνας ρήξης με το παρελθόν των ελληνοτουρκικών πολέμων

Η 100ή επέτειος από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης συμπίπτει με την εντονότερη αμφισβήτησή της εκ μέρους της Τουρκίας. Ο τουρκικός «αναθεωρητισμός» εστιάζει στην αυτονομία των ελληνο-τουρκικών διευθετήσεων έναντι εκείνων που αφορούν τα άλλα έξι συμβαλλόμενα μέρη (Αγγλία, Γαλλία, Ιαπωνία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Βασίλειο Σέρβων, Κροατών, Σλοβένων – μετέπειτα Γιουγκοσλαβία) με το επιχείρημα ότι έχουν ακυρωθεί μονομερώς από την Ελλάδα: π.χ. επαναστρατιωτικοποίηση Λήμνου και Σαμοθράκης, στρατιωτικοποίηση των Δωδεκανήσων, αναντιστοιχία του ελληνικού θαλάσσιου και εναέριου χώρου (6 και 10 ν.μ. αντίστοιχα) κ.λπ. Η Αγκυρα επιμένει ότι η Συνθήκη της Λωζάννης αφορά κυρίως την Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Για την Τουρκία αποτελεί απλώς αφετηρία σύστασης του σύγχρονου τουρκικού κράτους. Αποσιωπάται ότι το τουρκικό κράτος ιδρύθηκε επισήμως τον Οκτώβριο του 1923, δηλαδή τρεις μήνες μετά την υπογραφή της Συνθήκης (24 Ιουλίου 1923), η οποία ουσιαστικά τερμάτισε τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο με την ηττημένη Οθωμανική Αυτοκρατορία μετά το ναυάγιο της Συνθήκης των Σεβρών και αφού έκλεισε η εκκρεμότητα των ελληνο-τουρκικών σχέσεων. Οπως επίσης παραγνωρίζεται το γεγονός ότι με τον επανεξοπλισμό Λήμνου και Σαμοθράκης η Ελλάδα αφενός ευθυγραμμίστηκε με την αναθεώρηση του καθεστώτος των Στενών δυνάμει της Συνθήκης του Μοντρέ (1936) ή ότι το 1975 επαναστρατιωτικοποίησε τα Δωδεκάνησα αμυνόμενη στη συγκρότηση της Δ’ τουρκικής στρατιάς στα μικρασιατικά παράλια μετά την εισβολή στην Κύπρο.