Η `συνθήκη της Λωζάννης σηματοδότησε τη δημιουργία του σύγχρονου τουρκικού κράτους και επηρέασε καθοριστικά την εξωτερική του πολιτική. Βασική αρχή αυτής της πολιτικής, όπως διατυπώθηκε από τον Κεμάλ Ατατούρκ το 1931 κατά τη διάρκεια περιοδείας του στην Ανατολία, ήταν το «ειρήνη στην πατρίδα, ειρήνη στον κόσμο» (yurtta sulh, cihanda sulh). H εν λόγω αρχή αντικατόπτριζε την πεποίθηση του τούρκου ηγέτη ότι η εσωτερική και η εξωτερική πολιτική της χώρας ήταν αλληλένδετη και ενιαία, ενώ ιεραρχούσε την εσωτερική σταθερότητα ως το θεμέλιο για μια επιτυχημένη εξωτερική πολιτική, που θα συνέβαλε στη διεθνή τάξη και ασφάλεια. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτού του πολιτικού ρεαλισμού στην εξωτερική πολιτική της Τουρκίας ήταν η γόνιμη συνεργασία με τη Σοβιετική Ενωση, παρά την αντικομμουνιστική της πολιτική στο εσωτερικό, η προσέγγιση με την Ελλάδα και τους Αγγλο-Γάλλους τη δεκαετία του 1930, παρά τις πικρές εμπειρίες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και της συνθήκης των Σεβρών, που διαμέλιζε την Οθωμανική αυτοκρατορία, και οι καλές σχέσεις με αντιδημοκρατικά και αναθεωρητικά καθεστώτα, όπως με τη φασιστική Ιταλία και τη ναζιστική Γερμανία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή