Θρίαμβος ή καταστροφή;

Μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες συνέπειες της πολιτικής αλλαγής που συντελέσθηκε στην Τουρκία την τελευταία εικοσαετία είναι και η μετατροπή της Συνθήκης της Λωζάννης, της ληξιαρχικής πράξεως γεννήσεως της σύγχρονης Τουρκίας, από εθνικό θρίαμβο σε σημείο αντιλεγόμενο. Μέχρι την άνοδο του ΑΚΡ στην εξουσία η Συνθήκη της Λωζάννης παρουσιαζόταν ως προϊόν της στρατιωτικής αλλά και διπλωματικής ευφυΐας των δύο πρώτων προέδρων της, του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ και του Ισμέτ Ινονού. Δι’ αυτής η Τουρκία κατόρθωσε να αποκαταστήσει την κυριαρχία της στο σύνολο της Μικράς Ασίας, στην Ανατολική Θράκη και την Κωνσταντινούπολη, ανατρέποντας τους επαχθείς για την ίδια όρους της Συνθήκης των Σεβρών. Επιπλέον η Συνθήκη προέβλεπε και την κατάργηση των διομολογήσεων, ενός θεσμού που συμβόλιζε το καθεστώς μειωμένης κυριαρχίας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έναντι των Μεγάλων Δυνάμεων και έθεσε τις βάσεις για την κατάργηση του χαλιφάτου, την ανακήρυξη της Δημοκρατίας της Τουρκίας, αλλά και την εφαρμογή του μεταρρυθμιστικού προγράμματος εκδυτικισμού της χώρας.