Το να γράφεις αυτές τις μέρες για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι σαν να υποκρίνεσαι οργασμό: αδιαφορείς πλήρως για όσα συμβαίνουν, βαριέσαι, θέλεις να είσαι αλλού, αλλά αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς να κάνεις και αλλιώς. Είναι και η απουσία Πολάκη από τη διεκδίκηση της ηγεσίας που, όπως και αν το κάνεις, αποψιλώνει τις εξελίξεις από το θέαμα. Με Πολάκη θα ήταν αλλιώς, όλοι το ξέρουμε. Θα έβγαζαν τη διαδικασία σε θερινή περιοδεία και, εκτός των άλλων, θα γλίτωναν πολλούς από το να τρέχουν να δουν Σφήκες της Κιτσοπούλου. Εντάξει, κατεβαίνει ο Τζουμάκας. Πολιτικά αυτό βγάζει γέλιο. Αν το προσεγγίσεις όμως από την ανθρώπινη πλευρά του, μάλλον θα μελαγχολήσεις. Θέλεις να τον ρωτήσεις για ποιο λόγο το κάνει, αλλά απάντηση δεν πρόκειται να πάρεις. Ενδεχομένως να μην τη γνωρίζει ούτε ο ίδιος.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή