Δεν ήταν μόνον η νίκη. Αλλά ο τρόπος. Ο Κάρλος Αλκαράθ πείθει και τους πλέον εγκρατείς πως ήρθε για να μείνει στον χώρο του τένις. Ενας παίκτης που μόνο με φωτοβολίδα δεν μοιάζει.

Δυνατός, γρήγορος, με αντοχές στο χορτάρι αλλά και σε κάθε επιφάνεια, ασφαλώς και με πολύ ταλέντο που το καταθέτει διαρκώς. Μπροστά του χθες στο Γουίμπλεντον είχε έναν πεισματάρη Νόβακ Τζόκοβιτς, τον παίκτη που έπαιζε με το Νο 23 στα παπούτσια του (!) και ήθελε να ράψει το Νο 24. Να φτάσει σε τόσα Γκραν Σλαμ.

Δεν τα κατάφερε ο σέρβος τενίστας και ώρες ώρες έμοιαζε ανήμπορος να ακολουθήσει τον φρενήρη ρυθμό που έδωσε ο ισπανός αντίπαλός του. Ηταν ένα ματς από αυτά που «μένουν στην ιστορία». Οχι μόνο γιατί «σημαδεύτηκε» με γκέιμ που διήρκεσε 27′ (!), αλλά και διότι είμαστε κοντά στην αλλαγή σκυτάλης. Ο Αλκαράθ βρίσκεται στην κορυφή και εκεί θέλει να μείνει.

Ο Νόλε, ύστερα από σειρά επιτυχιών, ήπιε ένα πικρό ποτήρι σε τελικό. Αλλά ας μην αμφιβάλλει κάποιος πως ο πολύπειρος τενίστας θέλει να επιστρέψει και να δείξει σε όλους ότι ακόμη μπορεί να τα βάλει με όλους.

Η μάχη του νέου με τον βετεράνο θα είναι αδυσώπητη. Και όλοι θα κρατήσουν την ανάσα τους. Οπως χθες στο βρετανικό όπεν, με τον κόσμο στις εξέδρες να σηκώνεται πολλές φορές από τη θέση του για να χειροκροτήσει, να αποθεώσει, να ζητωκραυγάσει για όσα μαγικά έβλεπε. Το τένις σε υψηλό επίπεδο, όντως είναι ένα πολύ θεαματικό άθλημα. Με απρόβλεπτη, πολλές φορές, εξέλιξη.