Η Καλαμάτα σε κίνηση

Οταν η αυλαία ανοίγει, οι προβολείς πέφτουν πάνω στους ένδεκα χορευτές που παρατεταμένοι σε μια σειρά, αρχίζουν να βαδίζουν στον ρυθμό ενός ήχου που δυναμώνει. Ντυμένοι στα μαύρα, με μια λευκή ρίγα στην πλάτη, κινούνται στο λευκό πλαίσιο της σκηνής συντονισμένοι, βγάζοντας μικρές κραυγές στα κινέζικα. Κάθε βήμα τους είναι ακριβές, δεν ξεφεύγει από το πλαίσιο, είναι αρκετά σφιγμένο ενάντια στα χέρια που είναι πλήρως απελευθερωμένα. Εκτείνονται ψηλά, κάνουν κύκλους, λυγίζουν, κουνιούνται και παίρνουν διαφορετικές μορφές όσο σε αυτήν τη διαρκή κίνηση το υπόλοιπο σώμα κουλουριάζεται, πέφτει κάτω, ξανασηκώνεται, στρίβει και χοροπηδάει. Η ευθεία γραμμή δεν διαταράσσεται, ο συντονισμός των χορευτών είναι απαράμιλλος όπως και η πλαστικότητα των κινήσεών τους. Οποιος θέλει να ξεχωρίσει, βγαίνει μπροστά από τους υπολοίπους αλλά δεν αποκόβεται αφού ακολουθεί το ίδιο πρωτόκολλο βημάτων που όσο η μουσική εναλλάσσεται τους φέρνει όλους στιγμιαία να σταματούν, να κάνουν μια βαθιά κάμψη με όλο τους το σώμα, ο ένας πίσω από τον άλλον, σαν πολεμιστές σε επίδειξη πριν αρχίσουν να πολιορκούν και πάλι τη σκηνή με τη χορογραφία τους.