Οταν η Επίδαυρος διχάζει

Δεν πρόλαβε να «πέσει η αυλαία» το βράδυ της Παρασκευής στην Επίδαυρο και να αποχωρήσουν οι ηθοποιοί που πρωταγωνιστούσαν στην κατά Λένα Κιτσοπούλου εκδοχή των αριστοφανικών «Σφηκών» και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης «πήραν φωτιά». Η παράσταση της αιρετικής σκηνοθέτιδος, ηθοποιού και συγγραφέως ήταν αρκετή για να πυροδοτήσει μία ακόμη έριδα και να δώσει το έναυσμα ώστε στην αρένα του Διαδικτύου το κοινό – ανεξαρτήτως αν είχε δει ή όχι την παράσταση – να εκφέρει παθιασμένες ή πιο ψύχραιμες απόψεις. Να επιτεθεί στις δύο μεγάλες εθνικές σκηνές της χώρας και στο Φεστιβάλ που υποστήριξαν το εγχείρημα. Να διχαστεί ανάμεσα στους «σχετικούς» που δεν εξεπλάγησαν αφού γνωρίζουν το ύφος της Λένας Κιτσοπούλου και στους «άσχετους» που δεν είχαν διαβάσει, δεν είχαν ρωτήσει, δεν είχαν ξαναδεί και τώρα πνέουν μένεα επειδή βρέθηκαν τη λάθος στιγμή στο κοίλο του πολυκλείτειου θεάτρου. Σε εκείνους που δηλώνουν υπέρμαχοι της ελευθερίας της καλλιτεχνικής έκφρασης και στο άνευ όρων δικαίωμα του εκάστοτε σκηνοθέτη να ερμηνεύσει τον θεατρικό λόγο κατά το δοκούν ώστε να αναδείξει τη διαχρονικότητα των μηνυμάτων του και σε εκείνους που κάνουν λόγο για «ιεροσυλία», για προσβολή του αρχαίου θεάτρου και ζητούν να δουν μια παράσταση με έμφαση στο κείμενο, χωρίς καινοτομίες και ει δυνατόν με χλαμύδες. Κάποιοι άλλοι δε, στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν ισορροπίες ανάμεσα στην καλλιτεχνική ελευθερία και τον σεβασμό προς το μνημείο, προτείνουν τη δημιουργία ενός λυόμενου θεάτρου στον περιβάλλοντα χώρο του αρχαίου, ώστε να είναι όλοι ευχαριστημένοι.