Οταν έκλαψε ο Νόβακ Τζόκοβιτς

Στο τέλος του εφετινού ιστορικού τελικού στο τουρνουά τένις του Γουίμπλεντον είδα κάτι που ομολογώ πως δεν θυμάμαι να έχει γίνει ποτέ: τον Νόβακ Τζόκοβιτς να κλαίει γιατί έχασε από τον νεαρό Κάρλος Αλκαράθ. Ποτέ στις ήττες του ο Τζόκοβιτς δεν έχει κλάψει, κι όχι γιατί αυτές είναι σχετικά λίγες. Αλλες φορές τα είχε με τον εαυτό του και αποχωρούσε από τον αγωνιστικό χώρο θυμωμένος – τον θυμάμαι να βρίζει μονολογώντας στα σέρβικα μετά την τελευταία του ήττα στο τουρνουά του Λονδίνου από τον Τσέχο Τόμας Μπέρντιχ το 2017. Δεν ήταν μια ήττα κανονική – ο Σέρβος είχε εγκαταλείψει εξαιτίας πόνων στον αγκώνα κι ενώ είχε χάσει το πρώτο σετ και ήταν πίσω στο σκορ και στο δεύτερο: δεν τα είχε με τον τίμιο γίγαντα αντίπαλό του, αλλά με την ατυχία του. Αλλοτε πάλι, όταν η ήττα του ήταν από ένα μεγάλο αντίπαλο, όπως η τελευταία του στο Παρίσι από τον Ναδάλ το 2022, έφευγε χαμογελαστός αποδίδοντας τιμές στον νικητή και δείχνοντας πως απόλαυσε το σόου παρά το άσχημο για αυτόν αποτέλεσμα. Το ίδιο είναι αλήθεια προσπάθησε και την Κυριακή. Ευχαρίστησε το κοινό, αποκάλεσε το απόγευμα υπέροχο για όλους, αν όχι και για τον ίδιο, είπε στον Αλκαράθ ότι περίμενε πως θα τον κέρδιζε στο χώμα του Ρολάν Γκαρός κι όχι στο χόρτο του Γουίμπλεντον και τον ρώτησε ρητορικά πώς τα κατάφερε διατηρώντας ένα χαμόγελο. Και ξαφνικά κοιτάζοντας το box του, τους προπονητές, την οικογένειά του και τους φίλους του ξέσπασε σε κλάματα. Οχι για την ήττα. Αλλά για τη συνειδητοποίηση του επερχόμενου τέλους εποχής.