Η μεγάλη πυρκαγιά είναι μια καταστροφή. Κατανοώ την έντασή της, τις προτεραιότητες που έβαλαν τα πολλά μέτωπα, την αντικειμενική αδυναμία των υπηρεσιών λόγω και των κλιματικών συνθηκών, της ζέστης και του ανέμου, να την ανακόψουν. Κατανοώ ότι τα πράγματα έχουν χειροτερέψει τα τελευταία χρόνια, ότι η κλιματική αλλαγή δεν έρχεται χωρίς συνέπειες. Μα πάνω απ’ όλα κατανοώ την προτεραιότητα να ελεγχθούν οι πυρκαγιές, να αντιμετωπιστούν τα πολλά νέα μέτωπα που ξεσπούν συνεπώς σε όλη τη χώρα (σήμερα, κατά τη Μετεωρολογική Υπηρεσία είναι η δυσκολότερη μέρα) και, κυρίως, να προστατευθούν οι ανθρώπινες ζωές, που ιδίως όταν απειλείται η περιουσία τους σχετικοποιούν την προστασία της ζωής τους.

 Η χθεσινή μέρα ήταν δραματική. Αλλά μέσα από την καταστροφή ανέτειλε μια αισιόδοξη αχτίδα: η αντιπολίτευση, αυτή τη φορά, μοιάζει να κατανοεί τον ρόλο της. Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει να μη θρηνήσουμε ζωές, το ΠΑΣΟΚ δίνει έμφαση στην ανθρώπινη ζωή. Οι τρέλες και οι επικρίσεις για τις εκκενώσεις είναι πλέον υπόθεση μόνο γραφικών και ενός περιθωρίου που ακόμα επενδύει στο μίσος. Κάτι έμαθε από τις εξελίξεις το πολιτικό σύστημα.