Κάποτε ένας γνωστός και σημαντικός καλλιτέχνης ρώτησε τη γνώμη μου για ένα έργο εικαστικής φύσεως. Του είπα ότι είμαι άμουσος. Μου απάντησε ότι δεν έχει σημασία. Αν μου αρέσει, είναι καλό. Αν δεν μου αρέσει, τότε δεν είναι καλό. H ματιά πάνω στην τέχνη είναι πάντα προσωπική. Ασφαλώς υπάρχουν τα αριστουργήματα που θεωρούνται υπεράνω κριτικής. Ωστόσο, θα βρεις απόψεις που απαξιώνουν αυτά που εμείς θεωρούμε ανέγγιχτα. Την Κιτσοπούλου, λοιπόν, την αγαπάς ή τη μισείς. Προσωπικά έχω δει ένα έργο της και αισθάνθηκα ενόχληση – στον «Φρανκενστάιν» που επιδείκνυε σε γιγαντοοθόνη το αιδοίο της, ενώ ο ήρωας έκανε σεξ με το τέρας που είχε φτιάξει. Σε άλλους αυτό άρεσε. Οπως άρεσε σε κάποιους και αυτό που ανέβηκε στην Επίδαυρο. Ομως ξέρετε πού βρίσκεται το ωραίο σε όλο αυτό; Συζητάμε και καβγαδίζουμε για ένα θεατρικό έργο, για μια καλλιτεχνική έκφραση. Αυτό είναι πολύτιμο και λυτρωτικό. Και, κατά κάποιον τρόπο, το χρωστάμε στην Κιτσοπούλου.