Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά

Πέρα και πάνω από τους αλαλαγμούς και τα «μπαμ και μπουμ»  οι κουμπουριές για τους Σφήκες της Κιτσοπούλου, πιο δυνατά ακόμη και από τις φωνές των δημοσιογράφων που στέλνουν τα ρεπορτάζ τους από τα πύρινα μέτωπα, μια κραυγή ακούγεται εντός μου τις τελευταίες μέρες. Είναι εκείνο το σπαρακτικό «Μανούλα μου, σε σκότωσε». Δεν είναι ντοκουμέντο από πολεμικά χρονικά, από εισβολή, από κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Ακούστηκε πριν από λίγες μέρες σε έναν δρόμο στην Πάτρα. Γύρω στις τρεις το πρωί. Από ένα παιδί – δεν ξέρουμε αν πρόκειται για αγόρι ή κορίτσι – πού πόσο ετών να είναι αφού η μητέρα του καταγράφηκε ως 25χρονη; Τεσσάρων, πέντε, έξι, εφτά το πολύ; Τη μητέρα του τη μαχαίρωσε, μετά από καβγά, ο σύντροφός της. Αιμόφυρτη και σε άθλια κατάσταση κατάφερε η γυναίκα να συρθεί στον δρόμο. Μαζί με το παιδί της. Από τη φωνούλα του, από τα «Μανούλα μου, σε σκότωσε» ξύπνησε η γειτονιά, ξεσηκώθηκαν οι άνθρωποι, πήγαν τη γυναίκα στο νοσοκομείο.