Ούτε ο Καλάθης θα ακολουθήσει την αποστολή της Εθνικής μας ομάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο μπάσκετ και πλέον το πρόβλημα για τον Ιτούδη γίνεται ακόμα μεγαλύτερο. Εχει… ξεμείνει από γκαρντ, παρουσιάζεται πρόβλημα και στη δημιουργία και στο σκοράρισμα, αφού δεν θα έχει τρεις παίκτες που αποτελούσαν πυλώνες για την Ελλάδα. Τον Καλάθη, τον Σλούκα και τον Ντόρσεϊ. Και για ακόμα μια φορά βρισκόμαστε σε διαδικασία να… τρωγόμαστε μεταξύ μας πριν από μία μεγάλη διοργάνωση. Αλλοι τα βάζουν με τους παίκτες που αρνούνται την Εθνική, δηλώνοντας κουρασμένοι. Αλλοι με τον προπονητή και τις επιλογές του. Την ίδια ώρα που περιμένουν όλοι να δουν τι θα συμβεί με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, με τις πιθανότητες να μην είναι με το μέρος του.

Δεν είναι κακό να μην έχεις σε κάποιο τουρνουά μια ομάδα που δεν θα έχει υψηλές φιλοδοξίες και προσδοκίες. Συμβαίνει παντού. Ολες οι εθνικές μπορεί να έχουν τα άσχημα… φεγγάρια τους. Το κακό για την Ελλάδα είναι πως δεν δείχνει προοπτική ότι μπορεί να αλλάξει όλη αυτή η… φαγωμάρα που μας πιάνει. Οταν κάτι δεν μας αρέσει, τότε το κριτικάρουμε μέχρι τέλους. Χωρίς να δίνουμε το δικαίωμα σε όσους μένουν πίσω να νιώσουν την αγάπη και τη στήριξη. Ασχολούμαστε περισσότερο με τους απόντες, παρά με τους παρόντες. Και η Εθνική, αρέσει ή δεν αρέσει, θα έχει παρόντες. Θα έχει παίκτες που θα πάνε εκεί, θα παίξουν, θα παλέψουν. Θα έχει παίκτες που αξίζουν το χειροκρότημά μας, ανεξαρτήτως αποτελέσματος.

Αξίζει στήριξη και ο προπονητής και οι παίκτες για την πρόκληση που έχουν μπροστά τους. Τους αξίζει να ασχοληθούμε μαζί τους, να τους δούμε, να τους χειροκροτήσουμε. Το γιατί δεν θα βρίσκεται εκεί ο Σλούκας, ο Καλάθης, ο Ντόρσεϊ έχει μικρότερη αξία από το ότι θα βρίσκεται ο Παπανικολάου, ο Παπαπέτρου, ο Ρογκαβόπουλος.