Στην Ελλάδα δεν δίνουμε δεκάρα τσακιστή για την κλιματική αλλαγή. Ας το παραδεχτούμε να τελειώνουμε, δεν έχει νόημα να κρυβόμαστε. Την αναφέρουμε τα τελευταία χρόνια κάθε καλοκαίρι με αφορμή τις πυρκαγιές, ενώ τσακωνόμαστε σαν τους χαζούς για το αν φταίει η κλιματική αλλαγή ή η κακή η μοίρα μας ή οι ελλείψεις μας ή ο κακός προγραμματισμός ή η γραφειοκρατία ή τα φωτοβολταϊκά ή τα αιολικά πάρκα ή ο εξαποδώ για το ότι κάθε χρόνο καίγονται πολλές χιλιάδες στρέμματα γης, έτσι, κωμικά μοιρολατρικά, σαν τον χορό της τραγωδίας σε βερσιόν Δελφιναρίου. Λες και δεν φταίνε όλα τα παραπάνω μαζί, ψάχνουμε να βρούμε αν το πρόβλημα είναι ο κακός ο χαρακτήρας ή το ριζικό μας.

Χωνέψαμε ότι θα καιγόμαστε και θα βαράμε καύσωνες των 43 βαθμών και το βιώνουμε με μια υπέροχη μεσογειακή χαλαρότητα. Ο,τι είναι να ‘ρθει θε να ‘ρθει. Αλλιώς θα προσπεράσει. Και γινόμαστε – συν τοις άλλοις – όλο και πιο σκληρά ταξικοί. Γιατί, ναι, ο καύσωνας είναι και ταξικός. Κι αν αμφιβάλλετε, δοκιμάστε να κλείσετε τα κλιματιστικά και να απολαύσετε το νέο ελληνικό καλοκαιράκι μας μέσα στο απέραντο αθηναϊκό τσιμέντο, όπως το περνούν οι φτωχότεροι συμπολίτες μας που μετράνε τα ευρώ στο τέλος του μήνα για να πληρώσουν το ρεύμα.

Να περπατήσετε στην πόλη, να μετακινηθείτε σε ώρες αιχμής με μέσα μαζικής μεταφοράς, να βρείτε μια σκιά κάπου εκεί γύρω στο Σύνταγμα ή να απολαύσετε ένα αθηναϊκό πάρκο – α, σόρι, γράψτε άκυρο σε αυτό το τελευταίο, τα έκλεισαν τα πάρκα αυτές τις ζεστές μέρες, μην τυχόν και βρει δημόσιο χώρο να ξεσκάσει κάνας φουκαράς. Περάστε ένα δεκάωρο μέσα σε μια ανοιχτή κουζίνα ή αν νιώθετε κομάντο περπατώντας ντυμένοι σε κάποια ελληνική παραλία, έτσι, για να βιώσετε τι περνούν οι χιλιάδες άνθρωποι που δουλεύουν στη λεγόμενη «σεζόν», χωρίς πολλά δικαιώματα, για να στρώσουν χαρακτήρα ενώ σερβίρουν μπίρες, πολύχρωμες αηδίες και άπειρους φρέντο εσπρέσο σε πλαστικά ποτηράκια στα τερατουργήματα που ονομάζουμε «beach bars».

Αυτή θα είναι η ζωή μας πια στον μεσογειακό Νότο της συνεχούς αύξησης των θερμοκρασιών. Για τους τυχερούς, λίγο άνετη. Για τους άτυχους, ακόμη πιο βασανιστική. Σκασίλα μας. Εξάλλου τα χειρότερα θα έρθουν όταν πια θα έχουμε πεθάνει όλοι.