Μισή «αυτοκρατορία» δυτικού κόσμου μέχρι τη Μέση Ανατολή

Δύο εξελίξεις ήταν αδύνατον να φανταστεί ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης όταν, το 1990, υπέγραφε ως πρωθυπουργός μαζί με τον μετέπειτα δολοφονηθέντα Γιτζάκ Ράμπιν, την εγκαθίδρυση διπλωματικών σχέσεων μεταξύ της Ελλάδας και του Ισραήλ: το πρώτο, ήταν ότι θα ερχόταν κάποτε η στιγμή που αυτή η σχέση θα λάμβανε τη μορφή περίπου συμμαχίας και, μάλιστα, με τη συμμετοχή και της Κύπρου και τη θερμή στήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών. Και, το δεύτερο, ότι στην κρισιμότερη στιγμή αυτής της εξέλιξης, στη θέση του ιδίου θα βρισκόταν πλέον πρωθυπουργός ο γιος του. Η πολύ καθυστερημένη τομή στην ελληνική εξωτερική πολιτική που έγινε το 1990 είχε ιστορική σημασία καθώς η Ελλάδα είχε αυτοεγκλωβιστεί σε μία εθελοτυφλούσα απομονωτική, επικίνδυνη, ιδιαίτερα αναποτελεσματική «αραβική», όπως την αποκαλούσαν, «πολιτική», η οποία ουδέν σημαντικό είχε αποδώσει στην ίδια και στην Κύπρο, πέραν της στήριξης στα Ψηφίσματα του ΟΗΕ. Ομως η σχέση με το Ισραήλ ξεσήκωνε θύελλες (υποστηρικτές της προσέγγισης των δύο κρατών δέχονταν τότε ακόμα και απειλές!), που σταδιακά μαλάκωσαν, ειδικά όταν τελικά την «ευλόγησε» και ο Ανδρέας Παπανδρέου της τελευταίας περιόδου. Χρειάστηκε πολύς χρόνος ακόμα και πολλά φιλόδοξα σχέδια που ενώ προχώρησαν σε συζητήσεις κατέληξαν τελικά να μείνουν στο συρτάρι, μέχρι τα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, όταν η σχέση αυτή άρχισε πλέον να απογειώνεται σε μία τριπλή τροχιά, μαζί με την πρωτοπόρο Κύπρο, για να φτάσει τελικά σε αυτό που θα συμβεί την επόμενη εβδομάδα στη Λευκωσία: στη συνάντηση Χριστοδουλίδη, Μητσοτάκη, Νετανιάχου, όπου οι τρεις χώρες θα επιβεβαιώσουν πανηγυρικά τους στενότατους δεσμούς τους, όχι εις βάρος κάποιας τρίτης (άλλωστε ίσως και γι΄ αυτό ο Νετανιάχου θα κάνει μετά «ιστορική» επίσκεψη στην Τουρκία), αλλά προς όφελος της ασφάλειας, της σταθερότητας και της ανάπτυξης του συνόλου της Μέσης Ανατολής.