Πόσο στοιχίζουν οι αναμνήσεις;

Εικόνες σκόρπιες… Πυροσβέστης κουβαλάει στην αγκαλιά του ανήμπορο ηλικιωμένο για να τον γλιτώσει από τη φωτιά. Σκυλάκια δεμένα εγκαταλελειμμένα από τα αφεντικά τους ανάμεσα στις φλόγες. Αστυνομικός γονατισμένος μπροστά σε μία μοναχή προσπαθεί να την πείσει να εγκαταλείψει το μοναστήρι. Εκείνη αρνείται, αυτός την εκλιπαρεί. Η στάση του σώματος, ο τρόπος που της κρατά τα χέρια. Βλέμματα ευγνωμοσύνης, απόγνωσης, εύγλωττα μηνύματα σε μία εκκωφαντική σιωπή. Αλλο ένα καλοκαίρι, που κάποιοι δεν θα ξεχάσουν ποτέ. Η ζωή που αλλάζει σε λίγες ώρες, όλα όσα είχες δεδομένα. Ενα σπίτι, προσωπικά αντικείμενα ταυτισμένα με αναμνήσεις στις στάχτες. Δεν μπορώ να ξεχάσω έναν άντρα που είχε βγει πέρσι ζωντανά στο δελτίο και μας έδειχνε στην κάμερα τα κλειδιά του. «Αυτά που σας δείχνω είναι τα κλειδιά του σπιτιού μου. Τα έχω στην τσέπη και δεν έχω πια τι να τα κάνω». Ξεσπάει σε λυγμούς σαν μικρό παιδί. Ιδιες εικόνες και φέτος, ίδιες τραγικές ιστορίες και κραυγές απόγνωσης. Ακόμα κι αν λέμε ότι συναισθανόμαστε τον πόνο, ποτέ δεν μπορείς να αντιληφθείς το πραγματικό μέγεθος της τραγωδίας αν δεν είσαι ο πρωταγωνιστής. Αν δεν δεις στις στάχτες όλα αυτά για τα οποία μόχθησες εσύ και η οικογένειά σου. Οσα έφτιαξες με τα χέρια, όσα έχεις συνδέσει με ευτυχισμένες στιγμές.