Ηθοποιοί αντιμέτωποι με σαρδάμ και «σεντόνια»

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως όσο συναρπαστική είναι η μεγάλη ιστορία του θεάτρου, όσον αφορά τους συγγραφείς, τα έργα, τις παραστάσεις και τους ηθοποιούς, με τους τελευταίους να επιζούν συχνά διαρκέστερα σε σχέση με «διαχρονικότερους» δημιουργούς, άλλο τόσο γοητευτική παραμένει η μικρή ιστορία του θεάτρου με ανεκδοτολογικού περιεχομένου περιστατικά είτε έχουν συμβεί πάνω στη σκηνή είτε στα παρασκήνια. Περιστατικά, που, αν και έχουν αναπτυχθεί μπροστά στα μάτια των θεατών, κανείς τους ωστόσο δεν τα αντελήφθη όσο μεγάλη και αν υπήρξε η αγωνία ή και ο τρόμος ακόμη των ίδιων των ηθοποιών που παίζοντας προκάλεσαν ένα κάθε άλλο παρά προβλεπόμενο «ατύχημα». Είτε αλλάζοντας, χωρίς καμιά ανάλογη πρόθεση τα λόγια του κειμένου ή μάλλον λέγοντας στη θέση μιας ή περισσοτέρων λέξεων άλλες λέξεις σε σχέση με τις «κανονικές» (το περίφημο «σαρδάμ»), ή ξεχνώντας φράσεις ολόκληρες (το εξίσου περίφημο «σεντόνι») σε βαθμό που αν δεν λειτουργούσε μια σατανική ετοιμότητα από πλευράς των υπολοίπων ηθοποιών που βρίσκονταν στη σκηνή η παράσταση θα ήταν αδύνατον να συνεχιστεί. Αξίζει ωστόσο να προσέξουμε στο σημερινό μας αφιέρωμα με τις εξομολογήσεις των έξι διακεκριμένων πρωταγωνιστριών και πρωταγωνιστών πόσο βαθιά αναδύεται από μέσα τους η συνάφεια ανάμεσα στη ζωή και στο θέατρο. Καθώς τόσο στην πρώτη όσο και στο δεύτερο, ο χρόνος λειτουργεί με τον ίδιο καταλυτικό τρόπο. Μεταβάλλει σχεδόν σε παραμύθι μια περιπέτεια που αν και τη λογάριαζε κανείς αξεπέραστη και ότι στην ανάμνησή της θα κυριαρχούνταν από τα ίδια αισθήματα αγωνίας και τρόμου, όπως ακριβώς τη στιγμή που την υφίστατο για πρώτη φορά, τώρα αναγνωρίζει στον εαυτό του τη δύναμη να μπορεί να την αφηγείται ως κάτι εξαιρετικό που δεν θα ήθελε να το έχει στερηθεί.