Τώρα δα, με αφορμή τη φάση «Κιτσοπούλου», άρχισα να σκέφτομαι πόσες να ήταν άραγε οι φορές που στη μακραίωνη θεατρική μου ζωή έχω φύγει από τη μέση μιας παράστασης. Τις μετράω και μου βγαίνουν λιγότερες από τα δάχτυλα της μιας μου παλάμης, ανοιχτής προς τα μένα. Μετανιώνω; Ούτε κατά διάνοιαν. Ασφαλώς και θα μπορούσαν να ήταν πολύ περισσότερες, με φρέναρε όμως το συντηρητικόν του χαρακτήρος μου καθώς και οι φίλοι μου που, καλού κακού,  δημιουργούν κλοιό στα γύρω καθίσματα. «Θα μας κάνεις ρεζίλι»… Μ’ αυτόν τον τρόπο έμαθα τι θέλω και τι δεν θέλω από το θέατρο, σπούδασα θεάτρια, που λέει ο λόγος.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή