Στον επίλογο η Βερζές στέκεται σε τρέχουσες πρακτικές εκθεσιακής και μουσειακής αποαποικιοποίησης. Μέρος αυτών έχει με το πώς θα μπορούσε να υπάρξει μια έκθεση που να απεικονίζει τη μεταχείριση που υφίστανται όσοι αναζητούν καλύτερη μοίρα. Πώς, όμως, μπορούν να απεικονιστούν οι «ζώνες μη ύπαρξης» που διαρκώς σχηματίζονται εντός της Ευρώπης, οι ζώνες και οι χώροι όπου η αποικιοκρατία συνεχίζει να είναι πραγματική στις μορφές αποκλεισμού και καταπίεσης που υφίστανται πρόσφυγες και μετανάστες;