Θεατρική αγωγή

Νομίζω ότι θα εξελιχθεί και θα καταγραφεί ως κυρίαρχη τάση αυτού του καλοκαιριού. Αναφέρομαι στις αποδοκιμασίες, το κράξιμο, το γιούχα, την αποδόμηση (όλες οι λέξεις το ίδιο πράγμα περιγράφουν στην πραγματικότητα) θεατρικών παραστάσεων. Θεωρητικά, εντελώς θεωρητικά όμως, αυτό θα μπορούσε να είναι και υγιές. Μια ένδειξη ότι το κοινό είναι εκπαιδευμένο, ότι δεν «μασάει» από φανταχτερά ονόματα (και φανταχτερό στις μέρες μας είναι αυτό που υποκρίνεται το περιθωριακό και το εικονοκλαστικό) και πείθεται μόνο από τη δουλειά των δημιουργών, ότι μπορεί να ξεχωρίσει τον σταρ από τον καλλιτέχνη, την εντύπωση από την ουσία, την τέχνη από το πυροτέχνημα. Είναι όμως έτσι; Γι’ αυτόν τον λόγο αποδοκιμάζουν μια παράσταση ή επειδή το γιούχα έγινε trend στα σόσιαλ;