H αρχική Barbie δεν είχε το καθαρό χαμόγελο του κοριτσιού-της-διπλανής-πόρτας. Και ούτε ήταν κούκλα. Ηταν μια φιλήδονη ξανθιά με στόμα σε σχήμα καρδιάς και πολύ λεπτά καμπυλωτά φρύδια – γραμματέας, επισήμως, συνοδός πολυτελείας, έλεγαν κάποιοι… – που ονομαζόταν Lilli και γεννήθηκε μαζί με την πλέον αμφιλεγόμενη εφημερίδα της Γερμανίας, την «Bild». Ως τύπος, θα έλεγε κανείς περισσότερο Μάρλεν Ντίτριχ παρά Γκρέις Κέλι.

Το πιο δημοφιλές ταμπλόιντ της Ευρώπης γεννήθηκε στο Βερολίνο, κοντά στο όριο που χώριζε τη Δύση από την Ανατολή, στα τέλη Ιουνίου του 1952. Η «Bild» ήταν μόλις λίγες ώρες μακριά από το λανσάρισμά της όταν οι υπεύθυνοι συνειδητοποίησαν πως είχαν μία… τρύπα στη δεύτερη σελίδα. Ζήτησαν λοιπόν από έναν σκιτσογράφο, τον Ράινχαρτ Μπέτιεν, να καλύψει το κενό με ένα κόμικ.

Ο Μπέτιεν δημιούργησε με την πένα του μια λίγο θρασεία και σικάτη ξανθιά, που φορούσε αποκαλυπτικά ρούχα και έκανε σκόνη τους άνδρες με βιτριολικά αστεία. Σε ένα σκίτσο, για παράδειγμα, εμφανίζεται να αντιστέκεται στο πιεστικό φλερτ ενός άνδρα λέγοντας: «Οχι, δεν εννοώ ακριβώς αυτό όταν λέω “απολαμβάνω τη φύση”». Σε ένα άλλο, λέει σε έναν αστυνομικό που τη σταματάει στον δρόμο ενώ φοράει μόνο ένα μπικίνι: «Και ποιο κομμάτι θεωρείτε ότι πρέπει να βγάλω;».

Η κούκλα Lilli του 1955

Γνώρισε τόσο μεγάλη επιτυχία το κόμικ του Μπέτιεν που τρία χρόνια αργότερα γεννήθηκε η κούκλα Bild Lilli – ήταν και μια καλή, έμμεση διαφήμιση της εφημερίδας. Είχε πρόσωπο σε σχήμα καρδιάς, μια ξανθιά αλογοουρά κολλημένη, κατακόκκινα χείλη και μεγάλα μάτια βαμμένα με γαλάζια σκιά και χοντρό μαύρο αιλάινερ. Είχε επίσης βαμμένα κόκκινα νύχια και σκουλαρίκια (ζωγραφισμένα και αυτά, πάνω στα αφτιά). Κυκλοφορούσε σε δύο μεγέθη, 19 και 29 εκατοστών, κόστιζε 7,5 και 12 γερμανικά μάρκα αντίστοιχα και απευθυνόταν σε ενήλικους άνδρες, που την αγόραζαν σε καταστήματα με καπνικά είδη ή σε μπαρ, για πλάκα συνήθως, ως δώρο για κάποιο μπάτσελορ πάρτι, για να την κρεμάσουν από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου τους, ή να τη δωρίσουν σε κάποια φίλη ως ένα αναμνηστικό γεμάτο υπαινιγμούς.

Σιγά σιγά όμως η Lilli έγινε δημοφιλής και στα παιδιά, και συνοδευόταν με ένα ολόκληρο σετ από αξεσουάρ, από ρούχα και ενδυμασίες μέχρι σπίτια και έπιπλα. Κάπου εκεί, το καλοκαίρι του 1956, στη διάρκεια ενός ταξιδιού της στην Ευρώπη, έπεσε πάνω της η Ρουθ Χάντλερ, η ιδιοφυής συνιδρύτρια της Mattel. Την ανακάλυψε, μαζί με την κόρη της, Μπάρμπαρα, στη βιτρίνα ενός καταστήματος παιχνιδιών στη Λουκέρνη, στις Ελβετικές Αλπεις. «Μαγευτήκαμε και οι δύο, δεν μπορούσαμε να ξεκολλήσουμε από εκεί» θα θυμόταν αργότερα.

Η Barbie του 1959

Η Χάντλερ προσπαθούσε χρόνια να πείσει τους συναδέλφους της να λανσάρουν στην αγορά μια ενήλικη κούκλα, με στήθος, λεπτή μέση και μακριά πόδια, όχι σαν εκείνες τις μονοδιάστατες που κυκλοφορούσαν και έμοιαζαν με «υπέρβαρα εξάχρονα ή οκτάχρονα», αλλά εκείνοι αρνούνταν, κρίνοντας το πρότζεκτ υπερβολικά ακριβό. Επιστρέφοντας εκείνο το καλοκαίρι στις ΗΠΑ, έδειξε τη Lilli στην υπόλοιπη ομάδα και επιτέλους κατάφερε να τους πείσει για την επιτυχία που μπορούσε να γνωρίσει μια τέτοια κούκλα. Η δική της, η Barbie, είχε πιο τοξωτά φρύδια και πιο λεπτά χείλη. Είχε επίσης δάχτυλα ποδιών, ενώ τα πόδια της Lilli ήταν ενσωματωμένα μέσα σε παπούτσια. Το σκληρό πλαστικό της Lilli αντικαταστάθηκε με ένα πιο μαλακό, τα μαλλιά της Barbie είχαν ρίζες και ήταν λιγότερο «χυμώδης». Κράτησε όμως και την ξανθιά αλογοουρά, και τη «γαλλική» μύτη, και τα ελαφίσια βαμμένα μάτια. Κι έτσι γεννήθηκε, το 1959, η πιο διάσημη κούκλα του αιώνα.

Οι κατασκευαστές της Lilli, φυσικά, πρόσεξαν τις ομοιότητες. Το 1961, η Greiner & Hausser, διάδοχος της αρχικής κατασκευάστριας εταιρείας, κινήθηκε νομικά κατά της Mattel: η υπόθεση κατέληξε σε εξωδικαστικό διακανονισμό. Τρία χρόνια αργότερα, ο αμερικανικός γίγαντας αγόρασε όλα τα δικαιώματα πνευματικής κυριότητας και ευρεσιτεχνίας της Greiner & Hausser και τερμάτισε την παραγωγή της Lilli. Μέχρι τότε είχαν πουληθεί περίπου 130.000 από αυτές τις κούκλες.