Ανήκω στη (θηλυκή) γενιά μίας πολύ σημαντικής και καθοριστικής μετάβασης. Αυτής από τις κούκλες – μωρά, στις κούκλες – γυναίκες. Και είμαι συνομήλικη με την Μπάρμπι. Ωστόσο, για να είμαι ειλικρινής, δεν θυμάμαι πότε ακριβώς μπήκε στο ράφι με τα παιχνίδια μου η πρώτη μου Μπάρμπι. Δεν θυμάμαι καν αν ήταν πριν αποκτήσω και άλλες κούκλες – γυναίκες (η ελληνική βιομηχανία παιχνιδιών, τη δεκαετία του 1960, δεν άργησε να προσαρμοστεί στην εξ ΗΠΑ τάση) όπως ήταν οι «δίδυμες» Ναταλί και Νιόβη. Είχα ακόμη κούκλα Αλίκη Βουγιουκλάκη (της El Greco νομίζω), μια Κλαούντια Καρντινάλε και μια… Ροσάνα Ποντεστά. Η Μπάρμπι όμως άλλο πράγμα. Αλλη φυλή, ψηλοκάβαλη. Και με μία γκαρνταρόμπα τόσο πλούσια όσο εκείνα τα βιβλία (δεν είχα καλύτερο δώρο στα μικράτα μου) με τις χάρτινες φορεσιές που τις έκοβες και τις προσάρμοζες στη χάρτινη κούκλα του εξωφύλλου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή