Ενα από τα τεχνάσματα και όχι μόνο στην Επίδαυρο, που χρησιμοποιεί το μάρκετινγκ της λεγόμενης πρωτοπορίας του θεάματος και των τεχνών εν γένει, είναι να δημιουργεί «κίνημα». Να χωρίζει τους θεατές σε αποκαθηλωτές και οπαδούς. Με αυτή τη μεθοδευμένη και έξυπνη διχοτόμηση, αποκρύπτεται το πραγματικό πρόβλημα. Το έργο δεν κρίνεται από τα δομικά και μορφολογικά στοιχεία του, δεν κρίνεται από τη δύναμή του, αλλά από την οπαδική στράτευση που προκαλεί. Το έργο κρίνεται από την ένταση με την οποία καταμερίζονται και φανατίζονται οι αναγνώστες / θεατές του. Ετσι, ευφυέστατα, βρίσκεται εκτός κριτικής, εκτός απόλαυσης, εκτός απόρριψης. Ασφαλές, σχεδόν «δημοσιοϋπαλληλικά» διεκπεραιωμένο, κάθεται στον θρόνο της δωρεάν διαφήμισης.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή