Υπάρχει κάτι στον Γιώργο Λούκο που είναι απατηλό, και κάτι που δεν είναι. Είναι απατηλό το ότι μοιάζει αφηρημένος, γιατί οι κεραίες του είναι συνέχεια στο φουλ για να πιάσουν ό,τι τον ενδιαφέρει. Δεν είναι απατηλό ότι πολλά, πράγματι, δεν τον ενδιαφέρουν: λόγια και πράξεις, κουβέντες και άνθρωποι που δεν έχουν σχέση με την τέχνη και τα έργα της όπως τα εννοεί αυτός. Εχει περάσει ένας μήνας από την ημέρα που το Εφετείο Κακουργημάτων εξέδωσε αθωωτική απόφαση υπέρ του, οκτώ χρόνια από τότε που πληροφορήθηκε από εφημερίδα ότι ο τότε υπουργός Πολιτισμού Αριστείδης Μπαλτάς τον έπαυσε από τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή και προέδρου του Ελληνικού Φεστιβάλ, και που ξεκίνησε η δικαστική του περιπέτεια. Μέρες και μήνες που για κάποιον θα ήταν αμέτρητες αλλά για τον ίδιο ίσως όχι: ο χρόνος δεν τον ενδιαφέρει μ’ αυτόν τον τρόπο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή