Η λιτανεία των «εάν» του βίου

Σέβομαι τις αυτοβιογραφίες και ακόμη περισσότερο τις βιογραφίες όταν δηλώνουν ρητά τι είναι. Είμαι καχύποπτος ωστόσο με την εμμονική αυτομυθοπλασία, τις προσωπικές αναδρομές, το ψαύσιμο των πληγών, τις επουλώσεις προσωπικών τραυμάτων, πολύ περισσότερο όταν ανάγονται σε εθνικά ή κοινωνικά.  Υποψιάζομαι πως η πλειοψηφία τέτοιων μυθιστορημάτων δεν συνιστά παρά μια ναρκισσιστική προσέγγιση της λογοτεχνίας και επιπλέον ένα είδος λυρικής διαστρέβλωσης της αλήθειας με την αναγωγή του ελάσσονος σε μείζον και την ανακατασκευή του παρελθόντος. Το μασκάρεμα τέτοιων βιβλίων σε «μυθιστορήματα» – κάτι που συχνότατα συμβαίνει στις μέρες μας – μόνο μπέρδεμα δημιουργεί.