Οι γαλάζιοι μηχανισμοί (στη γενικώς δικτυωμένη ανά την επικράτεια ΝΔ) είχαν ενεργοποιηθεί εγκαίρως και συγκεκριμένα από το περασμένο φθινόπωρο. Εναν ολόκληρο χρόνο πριν από τις προγραμματισμένες για τον προσεχή Οκτώβριο αυτοδιοικητικές μάχες και παρότι υπήρχε μπροστά τους η μείζων πρόκληση των εθνικών εκλογών, στελέχη της κομματικής έδρας κατέγραφαν τις πρώτες δηλώσεις ενδιαφέροντος, συγκέντρωναν εισηγήσεις, έκαναν συσκέψεις, σκανάροντας υποψηφιότητες – σε Περιφέρειες και Δήμους.

Ο στόχος ήταν τότε και παραμένει τώρα ο ίδιος: καθαρή εικόνα «κυριαρχίας» μέσα σε έναν εκλογικά μπλε χάρτη. Οι προκλήσεις ωστόσο άλλαξαν, σίγουρα πάντως είναι περισσότερες, καθώς σε κάποιες περιπτώσεις τα πράγματα δεν ήρθαν όπως αρχικώς τα περίμεναν στη ΝΔ. Το ειδικό βάρος των αυτοδιοικητικών εκλογών, τρεις και κάτι μήνες μετά την εθνική κάλπη, φαντάζει πλέον μεγαλύτερο για όλους: για τη ΝΔ η οποία έχει να διαχειριστεί ακόμα και τον… εαυτό της ως αντίπαλο, για τον ΣΥΡΙΖΑ που παλεύει να καλύψει έδαφος και τον χαμένο – λόγω της εσωτερικής περιδίνησης – χρόνο, για το ΠΑΣΟΚ το οποίο ρεαλιστικά έχει κάθε λόγο να ελπίζει σε πολλά, ενεργοποιώντας το καλό αυτοδιοικητικό δίκτυό του.

Δεν είναι μόνο οι ξαφνικές νεοδημοκρατικές μίνι κρίσεις που βγαίνουν και στη δημόσια σφαίρα με χαρακτηριστικές τις περιπτώσεις της Αττικής, της Δυτικής Μακεδονίας (μετά την αντάρτικη υποψηφιότητα του Γιώργου Αμανατίδη), της Πελοποννήσου (μετά την προώθηση του Δημήτρη Πτωχού αντί του νυν περιφερειάρχη).

Μια σειρά από γεγονότα και προκλήσεις που, ενδεχομένως, δεν προβλέφθηκαν από την αρχή, προσδίδουν στις επερχόμενες κάλπες μια απροσδόκητη βαρύτητα – γοήτρου και ουσίας. Είναι οι φωτιές και το «ταμείο» που θα γίνει στο τέλος. Είναι το στοίχημα της μετριοπάθειας και της αποτελεσματικότητας που καλούνται να κερδίσουν ως τότε οι στηριζόμενοι από το κυβερνών κόμμα υποψήφιοι. Είναι το αν θα μετριούνται σωστά τα «αισθήματα» της κοινωνίας ή αν οι γαλάζιοι θα κινούνται με τη (λανθασμένη) εντύπωση μιας (ανύπαρκτης στην πραγματικότητα) περιόδου χάριτος.