Η Κύπρος κείται μακράν

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες εξελίξεις στο ελληνικό μετεκλογικό σκηνικό εντοπίζεται στη θαρραλέα δήλωση ετοιμότητας του έλληνα Πρωθυπουργού για επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών με αμοιβαίες «υποχωρήσεις». Η δήλωση αυτή δεν αναιρεί πλήρως, αλλά πάντως σχετικοποιεί εμφανώς την τετριμμένη περιφορά της θέσης ότι η μόνη διαφορά Ελλάδας – Τουρκίας αφορά την ΑΟΖ. Είναι προφανές ότι υπάρχουν και άλλες διαφορές, με πρώτη εκείνην των χωρικών υδάτων. Εξίσου προφανές είναι και το περίγραμμα της ενδεχόμενης διευθέτησης: συμφωνημένη, επιλεκτική και κυμαινόμενη επέκταση των χωρικών υδάτων των δύο χωρών, αντίστοιχη προσαρμογή του εναέριου χώρου, και προσφυγή στη Χάγη για την ΑΟΖ. Και αν κάποιοι σπεύδουν να αποκαλέσουν περιπαικτικά αυτό το πακέτο ρυθμίσεων «Πρέσπες του Αιγαίου», δεν φαίνεται να λαμβάνουν υπόψη τους ότι μια τέτοια κίνηση θα εδραιώσει για τα επόμενα χρόνια την πολιτική ηγεμονία του Πρωθυπουργού στον χώρο του Κέντρου και δυνητικά της Κεντροαριστεράς. Η εκτίμηση, εξάλλου, ότι η προϊούσα διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται στη θετικότερη πολιτική απόφαση που έλαβε ποτέ, δηλαδή στη Συμφωνία των Πρεσπών, δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική.