Κι όμως, οι αριστεροί προτιμούν να εστιάζουν στην άρνηση των λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων να συνεργαστούν μαζί τους ώστε να «ανακόψουν το ενδεχόμενο μιας νέας κυριαρχίας της ΝΔ». Για τις κακές γλώσσες του πολιτικού συστήματος, η μάχη της Αθήνας έχει ήδη χαθεί – προτού καν επιλεγεί η υποψηφιότητα που θα στηρίξει η Κουμουνδούρου. Εχει χαθεί, υποστηρίζουν, επειδή κάποιοι συριζαίοι αντί να προετοιμάζονται γι’ αυτήν, δουλεύουν για τη μεθεπόμενη από την εκλογή του επόμενου αρχηγού τους ημέρα. Οι πιο κυνικοί το παραδέχονται, ομολογώντας οφ δε ρέκορντ ότι η «μητέρα των μαχών» είναι οι Ευρωεκλογές του 2024. Σε εκείνες, ισχυρίζονται, θα πρέπει το κόμμα να κάνει το comeback, ανακαταλαμβάνοντας μερικά από τα κάστρα της προοδευτικής παράταξης. Κατά την αισιόδοξη ανάγνωση, μάλιστα, χάρη στη νέα ηγεσία και στο χρονικό περιθώριο των μηνών που απομένουν μέχρι τις αρχές του επόμενου Ιουνίου, ο ΣΥΡΙΖΑ θα πετύχει το rebranding το οποίο χρειάζεται. Σύμφωνοι. Αλλά αν τα στελέχη του διαφωνούν ακόμη και στο πρόσωπο που μπορεί να μαζέψει τα σκουπίδια των Αθηναίων, πώς θα συμφωνήσουν στο ιδεολογικό πρόσημο που τους συμφέρει εκλογικά;