Η σκηνοθέτιδα της ταινίας μεγάλωσε σε ένα σπίτι όπου οι Barbie δεν απαγορεύονταν αλλά δεν την ενθάρρυνε και κανείς να παίζει μαζί τους. Η μητέρα της, όποτε της ζητούσε μια, έλεγε πως αν ήταν κανονικός άνθρωπος δεν θα στεκόταν καν στα πόδια της – τελικά, βέβαια, της αγόρασε. Υπάρχουν γενιές γυναικών που σαν πιτσιρίκια θαύμαζαν τα κουκλόσπιτα των ξαδέρφων τους. Ζήλευαν τα πλουμιστά φορέματα των Barbie σε κάθε όροφο και τα μικρά σερβίτσια που έστρωναν στην τραπεζαρία. Στην απαρχή της ενηλικίωσης, όμως, ανακάλυψαν τα στερεότυπα τα οποία υποδόρια τους επέβαλαν. Οταν αποφάσισαν να τα ξεπεράσουν, δεν φαντάστηκαν ότι σαν μητέρες θα έπρεπε να προστατεύσουν τις κόρες τους από αυτά χωρίς να προσδώσουν στην Barbie τη γοητεία του απαγορευμένου. Ούτε πως θα χρειαζόταν να αμφισβητήσουν αποτελεσματικά ενώπιον ενός παιδικού μυαλού την αυθεντία της δασκάλας που μιλάει για κοριτσίστικα και αγορίστικα παιχνίδια. Η παγκόσμια εμμονή με τη δημιουργία της Γκέργουιγκ, λοιπόν, μπορεί να γίνει χρήσιμη. Αν εκείνη βρήκε τρόπο να αντιστρέψει τους συμβολισμούς που κουβαλάει η Barbie, τότε ίσως πολλοί ψάξουν πώς θα διδάξουν στα κορίτσια και τα αγόρια τους να απορρίπτουν οποιονδήποτε σεξιστικό διαχωρισμό των ρόλων τους.