Κούκλα

Ινφλουένσερς, τηλεπερσόνες και κοινές θνητές ντύνονται στα ροζ και πάνε σινεμά για να δουν Barbie παντού ή μάλλον σχεδόν παντού. Στη Νότια Κορέα, ας πούμε, την πρώτη εβδομάδα προβολής κέρδισε μόλις 8% του box-office. Γιατί η πλειονότητα του γυναικείου πληθυσμού της χώρας φοβάται να τις εντοπίσουν στις αίθουσες όπου παίζεται, μην τυχόν και τις χαρακτηρίσουν φεμινίστριες. Το φεμινιστικό χιούμορ του φιλμ, που πήρε το πιο «χαριτωμένο» εργαλείο της πατριαρχικής κουλτούρας – την ξανθιά κούκλα με την οποία οφείλει να ταυτίζεται η γυναίκα-αντικείμενο – και προσπάθησε μέσω αυτού να διηγηθεί μια ιστορία ενδυνάμωσης και ισότητας των φύλων, δεν περνάει εκεί. Τέτοια θέματα είναι ταμπού. Στη Δύση, πάλι, νεαρές αποφασίζουν να χωρίσουν τους συντρόφους τους, αφού επεξεργάζονται όσα η Ρόμπι έζησε στη μεγάλη οθόνη. Κι όμως, oι σοβαροφανείς αναρωτιούνται πώς η γεμάτη κιτς ροζ λεπτομέρειες κινηματογραφική αποτύπωση ενός παιχνιδιού προκαλεί τόσες συζητήσεις. Η απορία μοιάζει εύλογη για όποιον δεν πέρασε την παιδική του ηλικία παίζοντας με την κούκλα που υπάρχει από το 1959. Ή δεν προβληματίστηκε ποτέ για το αν η κόρη του θα ανατραφεί μέσα σε μια Barbieland.