«Η συγγνώμη μου βγήκε αυθόρμητα»

Ηρθε στο προγραμματισμένο ραντεβού μας, σε ένα κοινό στέκι στο Παλαιό Φάληρο, ακριβώς 1′ νωρίτερα από την ώρα που είχαμε πει. Συνεπής. Οπως συνεπής φροντίζει να είναι ο Θοδωρής Βλάχος απέναντι στην επιτυχία και κάνοντας μια διαδρομή εδώ και δεκαετίες γεμάτη ξεχωριστές στιγμές. «Καλώς τον ήρωα των παιδικών μου χρόνων», του λέω και τον πειράζω. Τέλη δεκαετίας του ’80 και ο σχεδόν 20 ετών Βλάχος, κατεβαίνει από τον Βόλο και εντάσσεται στον Ολυμπιακό σε μια προσπάθεια των Ερυθρόλευκων να σηκώσουν κεφάλι στην υδατοσφαίριση. Μαζί με τους Βενετόπουλο και Λούδη κατέληξαν στον Πειραιά. «Αλλά στον Ολυμπιακό. Ενώ οι Καϊάφας και Πάτρας από τον Βόλο επίσης, πήγαν στον Εθνικό. Ποιος ξέρει… Μάλλον έκανα τη σωστή επιλογή», λέει γελώντας με αυτό το ζωγραφισμένο στα χείλη χαμόγελο αγαλλίασης για όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα. «Καλά που ήρθαμε εδώ. Τι μου θύμισες…Τα χρόνια στο Παλαιό Φάληρο. Εδώ έκανα το αγροτικό μου ή καλύτερα, αληθινό πανεπιστήμιο ήταν. Το 2005. Εφυγα από τον Ολυμπιακό όπου ήμουν βοηθός ξένων ονομάτων και θέλησα να ανοίξω τα φτερά μου. Αν ερχόταν ξανά προπονητής από το εξωτερικό, τότε θα έμενα. Αλλά ένιωσα πως μπορούσα να δοκιμάσω. Ξέρεις, στην ομάδα του Παλαιού Φαλήρου έχεις την πισίνα αλλά τίποτα δεν είναι όπως σε έναν μεγάλο σύλλογο. Προσπάθεια καθημερινή. Να μπουν βάσεις, κανόνες, να τεθούν κοινοί στόχοι. Παλεύεις σε κάθε παιχνίδι, σε κάθε στιγμή. Εμαθα πολλά εκείνα τα αλησμόνητα έξι χρόνια».