Η γοητεία της «άχρηστης γνώσης»

Θαρρώ πως ήταν ο Γκότφριντ Βίλχελμ Λάιμπνιτς πρώτος που μίλησε για τη νομική επιστήμη ελπίζοντας πως μια μέρα θα μπορούσε να καλυφθεί από μαθηματικές σχέσεις. Γιατί, τι άλλο είναι το νομικό επιχείρημα παρά μια λογική αλληλουχία που οδηγεί σε μια σαφή κατάφαση ή άρνηση από πλευράς δικαστή και νόμου; Για τον Λάιμπνιτς, το πρωτόγονο επιχείρημα ήταν πως μια μέρα όλες οι νομικές αποφάσεις δικαστηρίων θα μπορέσουν να αναλυθούν σε τμήματα τα οποία θα οδηγούν μαθηματικά σε μια απόφαση. Τόσο υπέροχα ουτοπικό μια που στηριζόταν σ’ αυτήν την απόλυτη βεβαιότητα της δικαιοσύνης. Ομως η δικαιοσύνη σπάνια βρίσκεται στο απλό δίλημμα αθώος – ένοχος, και αντί για την ασπρόμαυρη αυτή λογική βρίσκεται στην γκρίζα περιοχή των πιθανοτήτων και των μαθηματικών της Ασαφούς Λογικής (Fuzzy Logic). Παρ’ όλ’ αυτά η άποψη του Λάιμπνιτς ήταν προφητική μια που η σύγχρονη χρήση της τεχνητής νοημοσύνης στον χώρο της Δικαιοσύνης και στο πλαίσιο online courts που οι αποφάσεις λαμβάνονται αυτόματα από το σύστημα με βάση τις προηγούμενες χρησιμοποιείται κατά κόρον σε πολλά δικαστήρια του εξωτερικού. H ένωση αυτή μιας επιστήμης που ανήκει στον χώρο της θεωρητικής σκέψης με αυτή των μαθηματικών είναι στο κέντρο του βιβλίου «Θεωρητικές και Θετικές Επιστήμες» του Γιώργου Ευαγγελόπουλου που είναι καθηγητής Φιλοσοφίας και Δημοσίων Σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.