Μικρές αποκαλύψεις πάνω στη σκηνή

«Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι». Το σημερινό αφιέρωμα ενδεχομένως να μην είχε υπάρξει, αν σε μια συνομιλία μας με τον αλησμόνητο Αλέξη Μινωτή, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, δεν είχε εκμυστηρευθεί πως «σε μια καριέρα εξήντα χρόνων στο θέατρο, είναι ζήτημα αν για δυο – τρεις στιγμές έχω νιώσει έναν κραδασμό που θα τον χαρακτήριζα ως μια αποκάλυψη ισοδύναμη ενός θαύματος». Συμπληρώνοντας μάλιστα πως οι δυο – τρεις αυτές στιγμές θα μπορούσαν να λογαριαστούν αρκετές προκειμένου να αισθανθεί δικαιωμένος για την απόφασή του να γίνει ηθοποιός. «Εξαιρετική στιγμή», η «αποκάλυψη» όποια λέξη κι αν χρησιμοποιήσει κανείς θα έχει αγγίξει την πιο ευαίσθητη πτυχή ενός υπαρξιακού προβλήματος, όπως αυτό της «μετάβασης» του οποιουδήποτε ανθρώπου από τα χαμηλά στα υψηλά, από το σκοτάδι στο φως, από την αυτοταπείνωση στην οσιότητα. Βέβαια δεν είναι μόνο το θέατρο που μας κάνει κοινωνούς αυτής της μεταστροφής και της υπέρβασης, είναι η τέχνη στο σύνολό της, αλλά, το ακόμη πιο συγκλονιστικό, είναι πολλές φορές η ίδια η καθημερινότητα που μας το «πληροφορεί». Βέβαια το θέατρο ως μια τέχνη άμεσης επικοινωνίας, με το να μεγεθύνει τη σημασία της ζωικής εμπειρίας του καθενός, προάγει ταυτόχρονα και διευρύνει τα όρια αυτής της εμπειρίας, σε βαθμό που ακόμη και το πιο αρνητικό και δυσάρεστο εξαγόμενο να αποκτά ένα θετικό πρόσημο, ώστε το απευκταίο να καταλήγει σε επιθυμητό. Γι’ αυτό ακριβώς δεν υπάρχουν αρνητικοί ήρωες στο θέατρο. Κλυταιμνήστρα ή Οθέλλος, Μήδεια ή Ρασκόλνικοφ μας φωτίζουν όλοι σε σχέση με την ανθρώπινη μοίρα όσο και το εικονοστάσι των πιο βασανισμένων μαρτύρων.