Εχοντας την ευτυχία να έχω μεταφράσει τους τρεις τραγικούς και τον Αριστοφάνη, υποχρεώθηκα από την άτεγκτη απαίτηση των κειμένων να ορίσω τα όρια των δραματικών ποιητών. Τα όρια αυτά έχουν να κάνουν, όχι τόσο με τη δημιουργική δεινότητα των ποιητών, όσο με την καταλυτική παρουσία κάθε εποχή των νόμων, των ηθικών κανόνων και των νέων μέσων επικοινωνίας που συχνά μας αναγκάζουν να βλέπουμε τα κείμενα του αρχαίου θεάτρου ως καθρέφτες καθολικούς μιας εποχής. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Σαίξπηρ και τον Μολιέρο και τον Τσέχοφ, αλλά και τον Τενεσί Ουίλιαμς και τον Αλμπι, όπως σε μας εδώ με τον «Βασιλικό» του Μάτεση, το Κωμειδύλλιο, τον Παλαμά και τον Ξενόπουλο έως τον Καμπανέλλη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή