Μπροστά στα μάτια μας

Η «χειμερινή» περίοδος κλείνει όπως άρχισε, μέσα στο γκρίζο. Διεθνώς, η κυρίαρχη λέξη είναι «πραξικόπημα»: κατά του Πούτιν από την παραστρατιωτική ομάδα Βάγκνερ που ανέδειξε τη γύμνια του, κατά του κράτους δικαίου στο Ισραήλ, κατά της «γενικής τάξης πραγμάτων» στη Γαλλία, στρατιωτική επέμβαση στον Νίγηρα, επίσημη κατηγορία κατά του Τραμπ για προσπάθεια βίαιης ανατροπής του εκλογικού αποτελέσματος. Στα καθ’ ημάς, θα έλεγα «απάθεια»: εκλογές στον αυτόματο πιλότο, προαναγγελθείσες αλλά ακόμα πιο καταστροφικές πυρκαγιές, κακή αρχή μιας κυβέρνησης που θεωρεί – ίσως δικαιολογημένα, πάντως βλαπτικά για τη δημοκρατία – ότι δεν ελέγχεται από πουθενά. Πέρα από τα επιμέρους προφανή – την έκβαση του πολέμου στην Ουκρανία, τις υπαρκτές, έστω και περιορισμένες, πιθανότητες επιστροφής του Τραμπ στην εξουσία, την πολιτική ανασυγκρότηση, μάλλον προς το χειρότερο, της Ευρώπης μέσα από τις ευρωεκλογές – το γενικότερο που φαίνεται να διακυβεύεται είναι η ισορροπία στη μάχη μεταξύ αυταρχισμού, που με διάφορους τρόπους προωθεί τα πιόνια του παγκοσμίως (σκλήρυνση Κίνας και Ινδίας, άνοδος της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη, καταστολή στην Αφρική, φτωχοποίηση στη Νότια Αμερική, ανάσχεση της φιλελευθεροποίησης στην Ασία) και της δημοκρατίας, που δείχνει ακόμα κάποιες αντοχές (Ισπανία, Βρετανία, σχετικό ξύπνημα της κοινωνίας των πολιτών).