Διάβασα πολλά κείμενα που με προέτρεπαν να δω την «Μπάρμπι», την ταινία που αρχίζει με παρουσίαση ενός φαινομένου της ποπ κουλτούρας στα παιδικά παιχνίδια και φιλοδοξεί να συνεχιστεί ως αυτοκριτική ματιά της ποπ βιομηχανίας για ένα από τα πιο δημοφιλή προϊόντα της. Και μαζί, ως κριτική στην πατριαρχία, την οποία η βιομηχανία Μπάρμπι έχει κατηγορηθεί ότι αναπαράγει και επιβάλλει, αφού οι κούκλες Μπάρμπι ξεκίνησαν ως απεικόνιση ενός κοινωνικά προκατασκευασμένου μοντέλου ομορφιάς και συνέχισαν, ανάλογα με την εποχή, περισσότερο συμπεριληπτικά (λανσάροντας κούκλες μαύρες, παχουλές, έγκυες, δεν έχω ιδέα αν έχουν βγάλει και Μπάρμπι με μπούργκα) διευρύνοντας την αντίληψη περί ομορφιάς σύμφωνα με τις επιταγές της πολιτικής ορθότητας. Παράλληλα, η ίδια βιομηχανία λάνσαρε και αντρικά μοντέλα, εξίσου προσανατολισμένα στις επιταγές της βιομηχανίας: λίγο μάτσο και λίγο μετροσέξουαλ.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή