Πρόσφατα ο Κώστας Παπανικολάου βρέθηκε στη γενέτειρά του στα Τρίκαλα, όπου το ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ στο Διαλεκτό Τρικάλων πήρε το όνομά του σε μια όμορφη εκδήλωση από τους ανθρώπους του χωριού του. Οπως ήταν λογικό ξύπνησαν οι αναμνήσεις.

«Η αλήθεια είναι ότι μπαίνοντας στο γήπεδο, το οποίο έχουν διαμορφώσει εξαιρετικά με τρομερή δουλειά οι άνθρωποι εκεί και τους ευχαριστώ θερμά, ξύπνησαν μνήμες γιατί είναι ένα γήπεδο όπου περνούσα ατελείωτες ώρες τα καλοκαίρια έχοντας μια μπάλα από το πρωί ως το μεσημέρι με 40 βαθμούς και το απόγευμα να ενοχλώ τους γείτονες και να μου λένε “φύγε” ή να λένε “άσ’ το. ήρθε ο… τρελός με την μπάλα”.

Αυτό που μου ήρθε στο μυαλό αμέσως είναι ότι τότε, όταν πήγαινα, έπλαθα σενάρια με το μυαλό μου και έπαιζα… ρόλους με μεγάλους παίκτες της Α1, με Διαμαντίδη, Σπανούλη, Βασιλόπουλο! Επαιζα παιχνίδια κάνοντας ότι είμαι ένας από αυτούς. Ετσι, μόλις βρέθηκα ξανά εκεί για την εκδήλωση, ένιωσα ότι ήταν σαν να συνομίλησα με τον εαυτό μου και του είπα: “Μπράβο ρε μάγκα, όλα τα όνειρα που κάναμε τότε καταφέραμε να τα ζήσουμε και να παίξεις δίπλα τους!”».

«Ομως πέρα από αυτό οι γονείς μου είναι οι ήρωές μου γιατί χωρίς αυτούς δεν θα γινόταν τίποτε. Χωρίς τον πατέρα μου τον Θανάση να με παίρνει κάθε Δευτέρα να φεύγουμε από τα Γρεβενά και να πηγαίνουμε στου Μαντουλίδη που γίνονταν τα κλιμάκια στη Βόρεια Ελλάδα.

Ο πατέρας μου έχασε χρήματα βγαίνοντας νωρίτερα στη σύνταξη για να ρισκάρει και να πάμε όλοι στη Θεσσαλονίκη για το εφηβικό του Αρη χωρίς να είναι τίποτε εγγυημένο. Και η μάνα μου η Κατερίνα από πίσω με διατροφή και όλα, και αυτά και για τα δύο τους παιδιά καθώς και για τον αδελφό μου τα ίδια στα κλιμάκια του βόλεϊ. Ποτέ δεν μας είχαν αφήσει να καταλάβουμε την αγωνία τους εάν θα τα καταφέρουν να αντεπεξέλθουν, το μάθαμε πολλά χρόνια μετά».

Εχοντας κλείσει τα 33 του χρόνια (την περασμένη Δευτέρα), ο Κώστας Παπανικολάου ετοιμάζεται για ένα ακόμα μεγάλο καλοκαίρι με την εθνική ομάδα και το Παγκόσμιο Κύπελλο με την ίδια διάθεση που είχε και πιτσιρικάς όταν σάρωνε τα μετάλλια με τις «μικρές» εθνικές. Τον συναντήσαμε στη Γλυφάδα, σε ένα διάλειμμα των υποχρεώσεών του.

Είχε και έχει πάντα αυτό το ζεστό χαμόγελο: «Προσωπικά μιλώντας όχι απλά δεν κουράζει μετά από μια δύσκολη χρονιά να παίξεις με την Εθνική, αλλά αποτελεί υπέρτατη τιμή το να παλεύεις για αυτή και ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη όταν το κάνεις ως αρχηγός.

Σαφέστατα η τριβή με τις μικρές Εθνικές παίζει μεγάλο ρόλο γιατί από την αφάνεια μας βάζει, έστω σε νεαρή ηλικία, για πρώτη φορά στην κεντρική σκηνή. Είμαστε παιδιά των εθνικών ομάδων γιατί μέσα από αυτές βρήκαμε τον ρόλο μας και βγήκαμε μπροστά. Δείχνει και το πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του αναπτυξιακού. Επίσης με αρκετά παιδιά δημιουργήθηκαν φιλίες μιας ζωής, έχω φίλους από την Παμπαίδων. Υπάρχει σεβασμός, ενδιαφέρον, είναι παιδιά που είμαστε μαζί από 15 χρόνων, θέλοντας και μη δημιουργείται μια σχέση ζωής, περάσαμε τόσα καλοκαίρια μας μαζί».

Οσο για τους φετινούς απόντες, τους θεωρεί… κίνητρο: «Σίγουρα υπάρχει η ιδιαιτερότητα κάποιων τρανταχτών απουσιών φέτος, αλλά έχουν αποδείξει όλα τα παιδιά ότι μπορούν να ανταποκριθούν και να αντεπεξέλθουν όπως το έχουν κάνει και στα παράθυρα με επιτυχία κάποια από αυτά.

Ομως έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε την πολυτέλεια να κοιτάμε μακριά στο τουρνουά και, όσο και αν ακούγεται τετριμμένο, μέχρι την Ιορδανία στην πρεμιέρα μπορούμε να βλέπουμε και να πάμε βήμα βήμα. Πρέπει να σταθούμε σε αυτούς που είναι εδώ.

Ο εξωμπασκετικός κύκλος μπορεί και να μη γνώριζε ποιοι είναι οι Σπανούλης και Ζήσης μετά το 2004 αλλά είδατε πού έφτασαν. Δεν πρέπει να μας πονοκεφαλιάζουν οι σημαντικές απουσίες, αλλά αντίθετα να λειτουργούν ως έξτρα κίνητρο για τον καθέναν μας ώστε να δώσουμε το κάτι παραπάνω», λέει και καλωσορίζει στην ομάδα και τον… Θωμά, τον Ελληνοποιημένο Τόμας Γουόκαπ.

«Ο Τόμας η αλήθεια είναι ότι έχει μπει πάρα πολύ καλά στο κλίμα της ομάδας αλλά πέρα από τον ίδιο και τον εξαιρετικό χαρακτήρα του που τον γνωρίζω καλά από τον Ολυμπιακό τον βοήθησαν αμέσως όλα τα παιδιά να ενσωματωθεί και αυτό έγινε με τον καλύτερο τρόπο και ο ίδιος δεν είναι ψαρωμένος».

Αυτές τις μέρες είναι στην τσίτα όχι μόνο για την Εθνική αλλά επειδή περιμένει από μέρα σε μέρα από τη σύζυγό του Αγγελική τη δεύτερη κορούλα τους και ήδη έχει μιλήσει με τον Νίκο Ζήση: «Κοριτσάκι και το δεύτερο και με τον Νίκο (Ζήση) που έχει τέσσερα αγόρια έχουμε ανταλλάξει tips να του πω εγώ το μυστικό πώς κάνω τα κορίτσια και αυτός για τα αγόρια (γέλια). Δεν ξέρω αν θα τον… φτάσω το Νίκο ή τον Βασίλη (Σπανούλη) που είναι στα έξι! Δεν είναι κάτι που προγραμματίζεις, άλλωστε.

Το παιδί είναι ευλογία, το βασικό είναι να μπορείς και να είσαι έτοιμος να αντεπεξέλθεις και δεν εννοώ οικονομικά, αλλά γενικά σε όλη την ιδέα του γονιού, καθώς κάθε έξτρα παιδί μεγαλώνει και τις ευθύνες. Δεν έχουμε προγραμματίσει κάτι με τη σύζυγό μου.

Ο ερχομός της πρώτης κόρης μας ήρθε σε μια δύσκολη περίοδο για μένα με έναν σοβαρό τραυματισμό και χειρουργείο. Είχε γίνει καταπληκτική δουλειά από τον γιατρό τον κ. Νομικό και το ιατρικό τιμ του Ολυμπιακού με είχε βοηθήσει στην αποκατάσταση. Αλλά η γέννηση της μικρής με βοήθησε να το περάσω πιο ανώδυνα, απάλυνε τον πόνο» λέει και απονέμει τα εύσημα στον πραγματικό ήρωα της οικογένειας:

«Για μένα οι σύζυγοί μας είναι 100% ηρωίδες και όποιος δεν το παραδεχτεί είναι αχάριστος. Το να είσαι με μια γυναίκα που όχι μόνο θα καταλάβει τις ανάγκες σου αλλά θα αναγκαστεί να παραμερίσει ίσως τις δικές της είναι κάτι ξεχωριστό. Για σκέψου το, από ένα απλό φαγητό, μια ήρεμη έξοδο, μια εκδρομή το Σαββατοκύριακο, πράγματα καθημερινά που της λείπουν. Το να μπορεί να το δεχτεί και να το υποστηρίζει 100% δεν την κάνει απλά ηρωίδα, αλλά πάνω και από τον αθλητή καθώς ξέρεις ότι σε βοηθάει σε αυτό που κάνεις».

«Κλέβουν το οξυγόνο μας»

Η κουβέντα έγινε εν μέσω καύσωνα και πυρκαγιών. Βλέπει την Ελλάδα να καίγεται και οργίζεται ο κάπτεν της εθνικής ομάδας. «Ναι, νιώθω οργή για αυτούς που κλέβουν το οξυγόνο των παιδιών μας. Σε εξοργίζει ότι κάποιος πάει και “σκοτώνει” το οξυγόνο μας και του παιδιού του ίσως.

Και μέσα σε όλα αυτά να βλέπεις ανθρώπους να χάνονται όπως τα παιδιά οι πιλότοι που έδωσαν τη ζωή τους και ο ένας περίμενε ένα παιδάκι που δεν θα το δει ποτέ ούτε αυτό τον πατέρα του. Γιατί ρε γαμώτο; Ή τους κτηνοτρόφους που προσπάθησαν να σώσουν τα ζώα τους.

Βλέπεις 10 μέρες να καίγεται η Ρόδος, η Κάρυστος και τόσα άλλα μέρη. Δεν ξέρω τι σκέφτονται αυτά τα άρρωστα μυαλά. Αν μπορεί να αποδειχθεί ότι υπάρχει κάποιο οικονομικό όφελος για αυτά που ακούγονται και υπάρχει κάτι από πίσω η πολιτική ευθύνη της κυβέρνησης είναι να βρει ποιος είναι από πίσω. Δεν μπορεί σε μια μέρα να σκάνε 10 πυρκαγιές. Αντε να είναι ένας τρελός, οι άλλοι;» λέει θυμωμένος και μιλάει για τους πραγματικούς ήρωες και όχι τους… παίκτες που γράφουμε πολλές φορές εμείς οι δημοσιογράφοι.

«Πλάκα κάνεις; Εννοείται ότι αυτά τα παιδιά είναι οι ήρωες. Οι πιλότοι και οι πυροσβέστες που ρισκάρουν τη ζωή τους για μας και την πατρίδα, μπαίνουν στη φωτιά και παλεύουν με φλόγες 30 μέτρων ενώ εμείς απλά ψυχαγωγούμε τον κόσμο. Αν είναι δυνατόν να είμαστε εμείς πάνω από αυτούς».

Ενα από τα ραντεβού που θα συζητηθούν είναι αυτό με τον Σλούκα σε λίγους μήνες. Πρόκειται να υποδεχτεί σαν φίλο τον Κώστα Σλούκα στο ΣΕΦ, καθώς έχουν κρατήσει τις σχέσεις τους. «Ο Κώστας παραμένει φίλος μου. Είναι επαγγελματίας, αποφάσισε αυτό που θεωρούσε καλύτερο για τον ίδιο και την οικογένειά του. Δεν είναι σωστό να δικάζουμε και να… κρεμάμε κάποιον επειδή πήρε την απόφαση που θεωρούσε καλύτερη για τον ίδιο.

Εν έτει 2023 πρέπει να ξεπεράσουμε λίγο αυτή την κατάσταση στα ελληνικά γήπεδα και να απολαμβάνουμε το μπάσκετ ως άθλημα διασκέδασης όπου κάποιος θα χάσει και κάποιος θα κερδίσει. Είναι μέσα στο παιχνίδι η ήττα και το να πάει ένας παίκτης από μια ομάδα στην άλλη. Επαιξα στην Μπαρτσελόνα όπου η αντιπαλότητα είναι μεγαλύτερη με τη Ρεάλ αφού τους χωρίζουν ακόμα και πολιτικά θέματα και όμως εκεί έζησα τον σεβασμό εκατέρωθεν… Μακάρι να καθαρίσουν και τα δικά μας τα μυαλά σε τέτοιον βαθμό ώστε να απολαμβάνουμε τον αθλητισμό όπως πρέπει να είναι και όχι με αυτά που βλέπουμε στη χώρα μας».

Θεωρεί: «Τιμή για μένα να μπορώ να αποκαλώ φίλους μου τους Σπανούλη και Πρίντεζη. Πήρα σημαντικά πράγματα και από τους δύο που με βοήθησαν και για τη ζωή μου περισσότερο. Οχι μόνο αγωνιστικά αυτά που πήρα από αυτούς, αλλά και νοοτροπία» και ίσως είναι ο επόμενος αρχηγός που θα κρεμάσει τη φανέλα του στον Ολυμπιακό.

«Ο σεβασμός και η σχέση που έχουμε δημιουργήσει με τους προέδρους με αμοιβαία εκτίμηση, σεβασμό και αγάπη είναι ξεχωριστή, περνάμε όμορφα και έχουμε άλλο δέσιμο. Εχουμε ζήσει μεγάλες στιγμές αλλά είναι άδικο να συγκρίνω χρονιές. Το 2012 γυρίσαμε από το -19 και το 2013 από το -17 και δύο χρονιές τώρα στο τελευταίο σουτ χάσαμε τον τελικό το 2022 και το τρόπαιο το 2023» παραδέχεται και χαίρεται με την ενίσχυση του Παναθηναϊκού: «Εχω ξαναπεί κάτι που δεν είναι δικό μου, ότι ο Παναθηναϊκός θέλει δυνατό Ολυμπιακό και το αντίθετο για να βελτιώνονται και οι δύο. Οπως και σε μια ομάδα με δύο αθλητές στην ίδια θέση, βοηθάει ο ένας τον άλλον αυτός ο ανταγωνισμός. Πάντα είναι έξτρα κίνητρο όταν παίζουν αυτές οι δύο ομάδες».

Η εθνική πόλο

Καμάρωσε την εθνική πόλο και θυμίζει ότι: «Είναι άξιοι συγχαρητηρίων. Μια ομάδα που είναι σταθερά πολύ ψηλά στις διοργανώσεις τιμάει τους Ελληνες και τα χρώματα της πατρίδας μας αλλά το άσχημο είναι ότι δεν απολαμβάνουν την αναγνώριση που τους αξίζει.

Μια ανάλογη επιτυχία του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ κάνει μεγαλύτερο αντίκτυπο και είναι άδικο. Εδώ έχουμε τον Μίδα της γυμναστικής, τον Λευτέρη Πετρούνια, σε Ολυμπιακούς Αγώνες και λέμε “ΟΚ”, θεωρώντας δεδομένες τις τεράστιες επιτυχίες του. Πόσο κρίμα για αυτά τα παιδιά, για την προσπάθεια που κάνουν, πρέπει να πάρουν την αναγνώριση που τους αξίζει».

Επίσης δεν μετανιώνει για το ταξίδι στον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ και ας μην κράτησε πολύ: «Αν γύριζα τον χρόνο πίσω θα έκανα ακριβώς το ίδιο. Μπορεί να μην κατάφερα στο αγωνιστικό κομμάτι να μείνω περισσότερο, η Αμερική όμως μου έδωσε πολλά σε θέματα νοοτροπίας, επαγγελματισμού και τρόπου δουλειάς.

Με έχουν βοηθήσει στη συνέχεια της καριέρας μου. Πρόσφατα είπα μιλώντας σε παιδιά σε καμπ του Γιάννη Σφαιρόπουλου τη… δραματική εμπειρία να μαρκάρω τον ΛεΜπρον, χειρότερα δεν γινόταν. Αυτό που δεν τους είπα είναι ότι εκείνη την περίοδο ήταν τραυματίας ο Γκαλινάρι και έπαιξα κόντρα σε όλους. Και στον Ντουράντ και στον Καουάι Λέοναρντ και άλλους. Είχαμε παίξει με όλους και δεν άφησα… κανέναν παραπονούμενο, το έζησα στο μέγιστο (γέλια)».